skarby na półkach

Ahojm załogo ;-) Mamy dzisiaj piękny, jesienny, poniedziałkowy poranek, więc...trzeba brać się do roboty! Niestety nie żyjemy w żadnym bajkowym świecie, gdzie samo się sprząta i zrobi, a my możemy leżeć i pachnieć, więc:

#fitgeekmama

Udało się! Jest sukces, 1,5 kg mniej. Uważam, że jest to dużo zasługa grypy żołądkowej, ale i tak jestem zadowolona. Jest to kolejny mały krok, którzy przybliża mnie do celu, więc nie ma się co poddawać i zniechęcać tylko trzeba cisnąć do przodu. Zauważam już małe zmiany w moim wyglądzie. Spodnie nie są takie opięte, mam ogólnie więcej luzu w ubraniach, a przecież to dopiero początek. Muszę przyznać, ze takie rzeczy cieszą i motywują, bo chociaż dalej wyglądam jak Obelix w spodniach z wysokim stanem, to wiem, że to tylko kolejny etap mojej drogi, która prowadzi do zamierzonego celu. 

Problemem znowu jest ruch i ćwiczenia, ponieważ po ciężkich nocach (nadal ząbkowanie) nie mam siły na cokolwiek, a wieczorem marzę tylko o tym żeby się położyć. Mam nadzieję, że to tylko chwilowe problemy i nie długo zacznę już na poważnie jakieś konkretne treningi, bo nie wyobrażam sobie pojechać na Runmageddon nieprzygotowana, tak jak Wam kiedyś wspominałam, utrata wagi to nie wszystko, trzeba jeszcze mieć trochę kondycji.

#recencje

Skończyłam "Śmiertelne Oczyszczenie". Podobało mi się. Ostatnie 200 stron przeczytam prawie na raz ;-). Gdyby nie dzieci pewnie skończyła bym o wiele wcześniej. Co trzeba powiedzieć o tej książce, na pewno jest to typowa młodzieżówka, ale oczywiście w dobrym znaczeniu. Młodzi ludzi szybko się nudzą, a Agata Polte nie pozwala na to swoim czytelnikom, akcja toczy się bardzo prędko i nie zwalnia choćby na moment. Dlatego książkę czyta się bardzo szybko i ciężko się oderwać. Co mi przeszkadzało? Niektóre relacje między bohaterami, wydaje mi się, że po prostu jestem za stara na takie szczeniackie zachowania i dlatego trochę mnie drażniły, ale nie jest to dominujący element fabuły, więc da się go przeżyć. Jestem bardzo ciekawa jak potoczą się losy Kai i Gangu Żmij, z chęcią poznałabym bliżej losy niektórych bohaterów, mam nadzieję, że autorka nie pozwoli długo czekać na kontynuację serii.

Zaczęłam Węża z Lasu Cedrowego Aleksandra R. Michalaka, wyd. Replika. Zaczęłam to już raczej nie jest dobre słowo, bo jestem w połowie ;-). Muszę przyznać, że niewiele czytam thrillerów, skupiłam się raczej na fantastyce i literaturze dziecięcej. Dlatego z wielką przyjemnością odkrywam ten gatunek. Być może dla fanów dreszczowców nie jest to nic nadzwyczajnego, jednak dla mnie to zupełnie inny świat. Jestem zaskoczona, oczarowana, wciągnięta i zaniepokojona. Na pewno nie jest to mój ulubiony gatunek, ale widzę, ze odnajdę w nim coś dla siebie. Wąż z Lasu Cedrowego opowiada historię o pewnym projekcie, który nie wszystkim przypadł do gustu. Bogaty biznesmen zamarzył sobie stworzenie biblijnego zoo, w którym będą zwierzęta opisane na stronach Biblii. Wszystko było by okey, gdyby nie dziwne śmierci jego współpracowników tworzących ten projekt. Ale co tam się dzieje i kto to wszystko próbuje ogarnąć to już historia na własną rękę ;-) Na pewno podzielę się w Wami końcową opinią :-)

Ostatnio Jankowi czytałam Awanturę w bajkach Agnieszki Olejnik, wydawnictwa Adamada. Ależ mi się to podobało. Uwielbiam takie alternatywne historie, kiedy wszystko dzieje się na opak. Sama często zastanawiałam się jak naprawdę nazywają się postacie z bajek, w końcu Kopciuszek, Śpiąca Królewna, Czerwony Kapturek na pewno miały jakieś inne imiona. Tak, tak wiem, że większość z tych bajek została zainspirowana ludowymi podaniami spisanymi przez braci Grimm lub innych bajkopisarzy, ale ja tu mówię o takiej czystej, prostej dziecięcej ciekawości ;-). Gorąco Was zachęcam do tej książki, ponieważ jest niesamowicie... bajkowa. To co tam się dzieje przekracza skalę...wyobraźni :-)

#parenting

W moim życiu rodzinnym raczej niewiele się dzieje. Przedszkole, spacery, weekendy, zabawa itp, aleee... jutro Janek kończy rok. Nie mam pojęcia kiedy to zleciało, przecież dopiero co się urodził! Nie zmienia to jednak paru rzeczy:

1. Bałam się bycia rodzicem chłopaka, jeszcze w ciąży miałam mieszane uczucia, a tymczasem okazuje się, że jak się kocha to bezwarunkowo, niezależnie od płci ;-)

2. Porównywanie Janka do Klary nie ma sensu, bo to zupełnie inni ludzie. ( Tak na początku zakładałam, że będzie jak z Klarą i miałam ułożony plan ;-))

3. Już wiem dlaczego teściowe potrafią być takie wredne. Przecież mój ukochany Synio zasługuje na to, co najlepsze! ;-)

To oczywiście przemyślenia traktowane z przymrużeniem oka. Bycie rodzicem to zawsze wyzwanie i niewiadoma, ale jak już się w tym odnajdziesz to popłyniesz dalej ;-)

Kochane, mówicie o praniu. O tym to ja nawet nie wspominam, u mnie ciągle leży masa ubrań do prania wysokości góry lodowej ;-). Mój mąż ma tendencję do zostawiania ubrań wszędzie, gdzie się da i kiedy już, już myślę, że mało mi zostało, wystarczy, że przejdę się po domu i podwórku i moje ciche nadzieje znikają. Jednak jak widać każdy ma taki wyznacznik rodzinnego życia i to cieszy najbardziej :-)

Udało mi się:

Dzięki zachęcie Kobiecej Intuicji zaczęłam oglądać serial Euphoria. Ale to jest...dobre. Całkowicie się wciągnęłam, a zaraz za mną wciągnąć się mój mąż. Niestety jest tylko jeden sezon, ale naprawdę wciąga!

Jeśli macie jakieś propozycje serialowo - filmowe, to ja chętnie ;-)

Witajcie w ten piękny, październikowy, jesienny poranek :-). Jak minął Wam ostatni tydzień, bo mi intensywnie i z sukcesami. Niestety poniedziałek przywitał mnie zatruciem :-/, ale po kolei. Mam dla Was (jak zawsze :-)) parę recenzji i spostrzeżeń, także...zapraszam do lektury.

#fitgeekmama

Nie jest tak ciężko jak myślałam. Zaczynam świadomie ograniczać wielkość posiłków i przestaje mnie ciągnąc do słodkiego. Dodatkowo udało mi się nawet parę razy pojeździć na rowerku, nie mówiąc już o codziennych spacerach. Niestety wszystko zaprzepaścił weekend. Spotkania, gościna, ciastka, herbata, kawa, wiadomo. Finalnie waga pokazała 1 kg do przodu. Nie jest to jednak obiektywne ważenie, ponieważ tak jak Wam wspominałam przechodzę właśnie zatrucie pokarmowe (ze wszystkimi nieprzyjemnymi dolegliwościami), czuję się pełna i ociężała, na pewno wpływa to na moją wagę, więc umówmy się, że waga stanęła i nie ruszyła się ani do przodu, ani do tyłu, a w kolejny poniedziałek będę wiedzieć konkretnie, czy są jakieś efekty mojej pracy ;-). Na razie leczę się gorzką herbatą, chociaż i w tym wypadku nie wiem, czy mój organizm już ją przyjmie, czy zrobi to, co z poranną kawą i wodą... 

Piszecie, że jesień to nie najlepszy czas na takie odchudzanie i ruch. Wiadomo, zła aura, zimno, pada, ale powiem Wam szczerze, że mi najlepiej odchudzać się właśnie w takie chłodne miesiące. Siedząc w domu można dostać kręćka, a tak mam jakąś motywację do wyjścia (nawet do sklepu), czy przewietrzenia organizmu. Wszystkim to wychodzi na zdrowie i trzeba z tego korzystać :-).

Wrócił też temat basenu... co prawda nie prezentuję się dobrze w stroju kąpielowym, ale wychodzę z założenia, że jeśli mam się dobrze prezentować to muszę chodzić na basen i kształtować swoje ciało ;-).

#recenzje

Ostatnio wpadła w moje ręce książka Śmiertelne Oczyszczenie Agaty Polte wydawnictwa Zysk i Ska. Pomyślałam sobie taka o książka, zobaczę co to. Historia opowiada o losach Kai, która zostaje wyrzucona z domu i trafia do gangu. Niby nic nadzwyczajnego, ale autorka zadbała o to żeby nudno nie było. Świat, w którym żyje Kai to miejsce, gdzie ludzie obdarzeni są różnymi mocami. Jedni potrafią władać jakimś żywiołem, inni czytać w myślach. Tacy... trochę X-meni. Tyle, że w tym świecie osób obdarzonych jest więcej niż tych bez mocy. Oznacza to, że świat nie jest już bezpiecznym miejscem, bo ludzie często wykorzystują swoje moce w złych zamiarach. Kai, dzięki temu, że potrafi... a nie, nie, nie powiem Wam ;-). Dzięki swojej rzadkiej umiejętności jest bardzo przydatna w rozwiązywaniu różnych spraw. Sytuacja komplikuje się kiedy zaczynają ginąć ludzie nie tylko z jej gangu, ale z całego kraju, w bardzo bolesny i niewyjaśniony sposób. To tak pokrótce. Jak widzicie jest potencjał w tej historii. Książkę dostałam w piątek, usiadłam do niej jak tylko Janek usnął. Skończyłam w momencie kiedy się obudził, a miał wyjątkowo dobry dzień, więc 100 stron pyknęło nie wiem kiedy. Książka jest napisana bardzo dobrze. Akcja toczy się nieprzerwanie, wszystkie wątki są ze sobą połączone i historia płynnie przechodzi do kolejnych punktów. Jestem zaskoczona, że ta historia tak mnie wciągnęła, bo naprawdę nie byłam do niej przekonana. Już nie mogę się doczekać na kolejną drzemkę Janka żeby wrócić do lektury, także gorąco i Was zachęcam :-)

Trzecie życzenie Tumbo. Jak już pisałam, udało mi się wygrać tę książkę u Mama pod prąd. Byłam jej bardzo ciekawa, ponieważ mówi o bardzo trudnych tematach, o których nie zawsze chce się rozmawiać z dziećmi - śmierci i żałobie. Muszę przyznać, że ta książka gładko przesuwa się po tej tematyce. W bardzo prosty sposób pokazuje, że śmierć bliskiej osoby jest nieprzyjemna, ale nie straszna. Wszystko da się przeżyć, wystarczy tylko odpowiednio przez to przejść. Zachęcam, zwłaszcza rodziców starszaków aby zapoznali się z tą książką. Jest na pewno ważnym punktem budującym światopogląd naszych dzieci.

#zlew

Czy Wy też tak macie, że pomimo posiadania zmywarki w zlewie zawsze są jakieś brudne naczynia? Ostatnio starałam się z tym walczyć, wstawiałam kolejne zmywarki, ale naczyń nie ubywało. A to obiad, a to babeczki, a to mój mąż przyrządzał sobie jakieś danie - a On, jak prawdziwy facet potrzebuje do tego 3 talerzy, 2 misek, deski do krojenia, 4 łyżeczek, 2 łyżek, 2 noży, wiadomo ;-). Nie zmienia to faktu, że gotuje lepiej ode mnie, chociaż strasznie brudzi ;-). Wydaje mi się, że ten pełny zlew jest taką alegorią życia rodzinnego. Kiedy byliśmy tylko we dwójkę wystarczało ugotować coś na 2/3 dni, zmywarkę też wstawić raz na jakiś czas. Myślałam, że być może mamy za małą zmywarkę, ale to chyba nie jest sedno sprawy. Staram się dać moim dzieciom to, co najlepsze. Nie jestem zwolenniczką bardzo zdrowego trybu życia, Klara i Janek wiedzą jak smakują słodycze, ale oczywiście dajemy im je w rozsądnych (mam nadzieję) ilościach. Moje dzieci nie budzą się z myślą o tym, że chcą zjeść coś słodkiego, wiedzą, że najpierw śniadanie, potem w zależności od dnia albo przedszkole albo jakaś zabawa w domu, w między czasie jabłko, czy cukierek, ale bez przymusu. Staram się przestrzegać zasady, że jeśli dziecko "zapomni" o czymś słodkim, ja mu o tym nie przypominam ;-). Wracając do tematu. Pomimo szczerych chęci i zapału do pracy, moje wypieki są... prawie zawsze zakalcami. Nie zmienia to jednak faktu, że smakują dobrze. Jedyne ciasto jakie mi wychodzi (i którego szczerze nie lubię) to sernik. Dlatego w trakcie weekendu zawsze staram się coś upiec. Hitem ostatniego były muffinki. Najzwyklejsze, z czekoladą. Pierwsza partia poszła jeszcze gorąca, druga prawie też, trzecia i czwarta zniknęły w ciągu kilu godzin, a zlew nadal jest zawalony miskami po tych moich wypiekach. Nie zmienia to jednak faktu, że takie pieczenie, czy gotowanie sprawia nam wszystkim dużo radości i... wolę mieć pełny zlew niż sterylną czystość pozbawioną jakichkolwiek uczuć. 

#I jak?

Jak zdąrzyliście zauważyć zaszły pewne zmiany dla blogu. Przede mną jeszcze trochę pracy i chyba będę musiała poprosić o pomoc, kogoś, kto zna się na tym lepiej niż ja, ale wydaje mi się, że efekt (jak na razie) jest zadowalający :-) a Wy co myślicie?

#Udało mi się

Nie wiele udało mi się obejrzeć w ciągu tego tygodnia, ale...

The star is born - szczerze... nie podobał mi się ten film. Okey piosenka fajna, gra aktorów też mogła być, ale: film jest strasznie poszatkowany, odrealniony i po prostu sztuczny. Nie rozumiem dlaczego wzbudził tyle emocji i wiele osób (w tym znaczna część mojej rodziny) jest nim zachwycona.

Kobiety mafii 2 - hahahahahahaha. Vega. Tego to dopiero fantazja poniosła... Totalnie mi się nie podobał, ale ostatnio Vega nie robi dobrych filmów...

To tyle kochani, mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu przyniosę Wam lepsze wieści i jeszcze więcej ciekawych rzeczy do obejrzenia lub przeczytania :-)

Cały tydzień zajęło mi zbieranie pomysłów o czym mogłabym dzisiaj napisać. Staram się w każdym poście poruszyć temat, który mnie nurtuje i zajmuje moje myśli. Z pomocą jak zwykle przychodzi mi życie ;-) Obowiązki, dzieci, książki, filmy, seriale. Jest o czym pisać, a więc:

To chyba najbardziej interesujące. Krew, pot i łzy ;-). Udało się! Jest dobry początek, 1.5 kg mniej. Co robiłam aby osiągnąć taki wynik? Na pewno mniej żarłam, na pewno ograniczyłam słodycze do niezbędnego minimum ;-) co to znaczy? Oprócz wpychanych przez moje kochane dzieci,  chrupków i innych słodkości do ust, nie zjadłam niczego słodkiego. Sięgnęłam raz po batonika, ale.. (w czwartek) okazał się za słodki i go po prostu zostawiłam. Moimi przyjaciółmi okazują się suszone owoce i aplikacja na telefon My fitness pal, która pomaga w liczeniu kalorii. Plany na ten tydzień? oprócz dalszej redukcji tkanki tłuszczowej, RUCH!. Zdecydowanie muszę poćwiczyć nie tylko wytrzymałość i kondycję, ale także wzmocnić ręce, które na pewno przydadzą się przy Runmageddonie. Jestem w prawdzie trochę zmęczona, ponieważ mój kochany syn codziennie udowadnia mi, że wcale nie potrzebuję zakładanego minimum snu i ciągle przesuwa tę granicę, przez co usypiam razem z dzieciakami o 21, ale to jest mój czas i na pewno zagospodaruje coś na ćwiczenia :-)

W naszych czasach telefon bez aparatu to nie telefon. Pykamy zdjęcia wszędzie i w ilościach masowych. Jako matka sama biegam z telefonem jak głupia i ciągle robię zdjęcia. Trochę żałuję, że nie mam lepszej jakości aparatu, ale nie ma tragedii. Dlatego dzisiaj chciałabym Wam przedstawić foto książkę od Saal-digital. Jak już wspomniałam robię mnóstwo zdjęć, wychowywałam się w czasach kiedy zdjęcia zanosiło się do fotografa i wywoływało. Teraz jest łatwiej, można zrzucić wszystko na komputer i jest, w milionach folderów, często powtarzających się, ale jest ;-). Nie wyobrażam sobie jednak nie drukować zdjęć. Staram się przynajmniej raz w roku zrobić foto książkę lub wydrukować "parę" sztuk. Jestem zdecydowanym zwolennik tego pierwszego, ponieważ nie mam ręki, ani chęci, ani czasu układać wszystkiego w albumach. Foto książka daje nam możliwość  personalizacji podpisów, czy formatu zdjęć. Można oczywiście bawić się w to samemu, ale to zajmuje zdecydowanie więcej czasu. Jak to u mnie wyglądało? Weszłam na stronę Saal, pobrałam aplikację i zabrałam się do roboty. najdłużej zajęło mi wybieranie zdjęć, potem to już czysta poezja. Wszystko jest jasne, klarowne, proste, wybierasz, przebierasz, dopasowujesz. Nie musisz trzymać się jednego szablonu. Każde zdjęcie jest obrobione oddzielnie, można robić co się chce. Wybrałam format 15 x 21, ponieważ tak jak mówiłam zdjęcia robiłam tylko i wyłącznie telefonem. Oznacza to, że nie zawsze są dobrej jakości, chociaż, jak się później okazało, nawet na dużym formacie wyglądają super! Finalny produkt, jak i cały proces tworzenia (od pobrania aplikacji, przez tworzenie foto książki, a nawet kontakt z Saal) uważam za bardzo udany. Książka wygląda rewelacyjnie. Szyta, twarda oprawa, grube strony, no nie mogłam się naoglądać, chociaż zdjęcia widziałam już setki razy. Jedyne, co jeszcze mogę powiedzieć, to to, że NA PEWNO polecam. Nie tylko jako prezent, ale i dla własnej próżnej przyjemności. Śmiało mogę powiedzieć, że jak zobaczyłam te zdjęcia wydrukowane, stwierdziłam, że dobry ze mnie fotograf ;-) 

Oczywiście umieszczam tylko parę zdjęć (te, które można zobaczyć na moim Instagramie). Reszta to moja słodka tajemnica :-)

#recenzje

Pozwoliłam sobie na mały odpoczynek od książek. Skończyłam oczywiście "Tron Cezara". Jedyne, co mogę dodać to to, że żałuję. Żałuję, że nie wpadłam na tę książkę wcześniej. Steven Saylor doskonale wpasował się nie tylko w starożytność, ale mój gust. Żałuję też tego, że nasze czasy nie pozwalają na takie empiryczne doświadczenia. Poczucie poezji, rozwaga w tworzeniu dzieła, piękne... Jako, że pozwoliłam sobie na przerwę, zajęłam się oglądaniem filmów i seriali. 

Udało mi się:

- dokończyć 3 sezon Opowieści podręcznej. Czytałam wiele recenzji na ten temat. Muszę zgodzić się z twierdzeniem, że dobre, wciągające odcinki mieszają się z jakimiś słabymi wątkami. Słyszałam, że podpisali już umowę na 4 sezon. Pomimo całej spektakularności tego serialu, mam nadzieję, że to będzie ostatni i nie będą już tego ciągnąć. Chociaż końcówka 3 sezonu... jak dla mnie bardzo emocjonująca, a przemiana głównej bohaterki iście...Mickiewiczowska ;-)

- obejrzeć najnowszego Tomb Ridera. No nie... nie jest to Lara z jaką się wychowałam. Dlaczego strasznie powtórzyli schemat a dodatkowo zabrali mityczność na rzecz realizmu. Okey, jest fajny mit. Bardzo fajna scenografia, ale cała ta historia... trochę za bardzo na siłę jak dla mnie. Nic nowego.

- obejrzeć Green Book. Jestem zachwycona. Słyszałam o tym filmie, wiem, że zdobył wiele prestiżowych nagród. Sama chciałam się przekonać. O ile postać doktora w pewnych momentach nie jest dla mnie do końca spójna i logiczna, tak Tony grany przez Viggo Mortensen, brawo!

Kiedy piszę, że coś obejrzałam lub przeczytałam jestem gotowa na dyskusję na ten temat, także kochani śmiało, wyrażajcie swoje zdanie!

Ostatnio udało mi się wygrać u Mamy pod prąd książkę Trzecie życzenie Tumbo. Jest to bardzo wyjątkowa pozycja, ponieważ mówi o bardzo trudnej tematyce - śmierci bliskiej osoby i żałobie. Na dniach przeczytam ją i powiem dokładnie co o niej sądzę i jakie refleksje się nasuwają. Na razie tylko Wam ją przedstawię :-)

To chyba aura i jesień nastrajają mnie na taki nostalgiczni-filozoficzny nastrój. Dzisiaj też chciałabym Wam co nie co opowiedzieć o moim czasie, ale na początek rzeczy ważne i ważniejsze ;-)

#recenzje

Niestety nie udało się nie doczytać "Tronu Cezara" Stevena Saylora, ale... jest parę rzeczy, które już mogę powiedzieć. Autor zadbał o wyjątkowy klimat, który doskonale opisuje nastroje panujące w 44 roku przed naszą erą. Postacie i sytuacje również są bardzo autentyczne, co tylko potęguje plastyczność obrazu. Jak wiecie nie jestem zwolenniczką kryminałów, jednak na ten dałam się skusić i wcale nie żałuję. Po raz pierwszy mam w rękach książkę, której autor "nie zmyśla", widać, ze zna się na rzeczy, wszystko wydaje się bardzo autentyczne, przez co książkę po prostu się pochłania. Jestem bardzo mile zaskoczona i już nie mogę się doczekać kiedy znowu przewrócę parę kartek w poszukiwaniu odpowiedzi na kłębiące się pytania :-)

Dzisiaj, wyjątkowo wpis jest wtorkowy, a nie poniedziałkowy. Stało się tak, ponieważ wczoraj odbierałam swój prezent urodzinowy - tatuaż. Tak, chwalę się trochę, bo od bardzo dawna marzyłam o tym, a 30stka to idealny moment na realizację takiego marzenia :-). Jestem już stateczną, dojrzałą kobietą, która wie czego chce. Decyzja o tatuażu była przemyślana i przedyskutowana. Być może stanę się teraz wyrzutkiem społeczeństwa żyjącym na totalnym marginesie, bez pracy, na zasiłku (bo przecież tylko to czeka osoby z tatuażem), ale jestem gotowa na takie poświęcenie ;-).

#Naznaczony

Udało mi się skończyć "Naznaczonego" Agnieszki Antosik wydawnictwa AlterNatywne. Przypomnę tylko, że jest to historia Dylana, który wychowywał się w domu dziecka. Od zawsze był typem odludka, który ceni sobie swoją samotność. Zostaje adoptowany w wieku 15 lat, przez ludzi niewiele starszych od niego. W dniu jego 25 urodzin na jego nadgarstku pojawia się napis informujący o jego zdrowiu i numerze ewidencyjnym. Dzieje się tak dzięki szczepionce, którą po wojnie między Bohaterami i Antyistnieniami, podaje się każdemu, aby uniknąć niekorzystnych związków, czy obciążeń genetycznych.. Dylan, jako dorosły człowiek wyprowadza się z domu swoich opiekunów i zaczyna pracę jako DJ w różnych klubach. Jednak ciągle szuka czegoś, co mogło by wypełnić jego wewnętrzną pustkę. Okazuje się, że jest tym ludzkie cierpienie. To oczywiście w dużym skrócie, ponieważ cała historia jest bardziej zawiła. 

Zaczynając czytać "Naznaczonego" byłam bardzo zaciekawiona. Główny bohater przedstawia się jako postać bardzo wyrachowana, zimna i introwertyczna. Nie obchodzą go codzienne obowiązki, ani problemy. Nawet kiedy jego najbliżsi zaczynają cierpieć, przechodzi obok tego obojętnie. Kiedy Dylan staje się samodzielny, jego sytuacja się zmienia. Staje się ekstrawertykiem. Jednak emocje, jakie go przyciągają są całkowicie negatywne, tj. ból, strach, czy złość. Agnieszka Antosik funduje nam bardzo złożoną i zakręconą historią. Charakter głównego bohatera zmienia się  dość często i to diametralnie. Wszystko zależy od tego, czego akurat potrzebuje. Nietuzinkowi bohaterowie i interesująca fabuła gwarantują dobrze spędzony czas z tą książką. Dawno nie czytałam nic takiego, gdzie negatywny bohater może być centralnym punktem fabuły, dlatego jak najbardziej zachęcam do zapoznania się z tą pozycją :-)

Nie długo minie rok odkąd zaczęłam prowadzić bloga. Dlatego naszła mnie pewna myśl. Każdy kto prowadzi bloga i chce zdobywać czytelników musi poświęcić temu sporo czasu. Łatwiej byłoby tego nie robić, ale chcąc zaistnieć w sieci nie ma się wyboru ;-). Po co, po co zabieramy sobie cenny czas, który możemy spożytkować na coś innego, może nawet lepszego? Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach brakuje dyskusji, dajemy lajki, czasami komentarze, jeszcze rzadziej rozmawiamy o tym co zobaczyliśmy i czego doświadczamy. Blog jest nie tylko formą pamiętnika, ale i sposobem na wyrażenie własnego zdania za pomocą...słów, a nie emotikonów. Bardzo lubię prowadzić bloga, dzięki temu, że piszę tutaj, dowiedziałam się o sobie wiele interesujących rzeczy. Okazało się, że mam coś do powiedzenia a dodatkowo chętnie czytam Wasze głosy. Pytacie jak jako mama dwójki dzieci znajduję czas na czytanie. Odpowiedź jest bardzo prosta. Organizacja. Wiem ile czasu mogę poświęcić na inne rzeczy, nie związane z domem i rodziną i dzięki temu znajduję czas na czytanie, czy oglądanie. Pamiętajcie Kochani, że to tylko od nas zależy ile czasu poświęcimy dla siebie, ponieważ nie jest to może priorytetem w organizowaniu dnia, warto znaleźć 5 minut (1 strona książki, no góra dwie ;-)) dla siebie.

#Udało mi się

W tym tygodniu obejrzałam:

- kolejne 1,5 odcinka ST

- odcinek Kroniki Times Squer

Początek września to zawsze intensywny czas. Powrót do szkoły, czy przedszkola, czy korzystanie z ostatnich podrygów lata sprawia, że nie ma się czasu na nic. Tak jest i w moim przypadku, alee..... coś tam dla siebie sobie wygospodarowałam ;-)

#recenzje

Ostatnio zachwycałam się "Naznaczonym" Agnieszki Antosik i... nie mogłam go skończyć... Klara bardzo sprytnie schowała mi książkę przez co nie mogłam jej znaleźć przez parę dni. Głupia nie pomyślałam (przecież to oczywiste!), że jest w torebce. Dlatego teraz czym prędzej wracam do lektury :-) Jednak jak to zwykle bywa, mam co czytać i nie zmartwiłam się tym chwilowym brakiem. Tym razem sięgnęłam po "Oświeconego" Łukasza Mularskiego wydawnictwa Nowoczesnego. Muszę przyznać, że szukałam takiej odmiany. Jestem trochę przesycona literaturą fantasy i taka drobna zmiana dobrze mi zrobiła. Mogę śmiało powiedzieć, że książkę czytałam w każdej wolnej chwili, ponieważ jest dobrze napisana. Autor zadbał aby fabuła była spójna i logiczna a twisty nadawały tempa całości. "Oświecony" to historia Mikołaja, który opowiada nam o swoich losach. Zaczynając od studiów kończąc na...cmentarzu. Muszę przyznać, że kiedy przeczytałam opis i krótkie przedstawienie autora byłam sceptycznie nastawiona. Joga, iluminaci, biznes. Jakoś mi to wszystko nie współgrało. Jednak bardzo mile się zaskoczyłam, ponieważ tak jak już wspominałam "Oświecony" mocno mnie wciągnął. Jedyne, co mi przeszkadzało to drastyczna zmiana charakteru bohatera. Mikołaj z otwartego i przyjacielskiego studenta staje się zimnym i wyrachowanym biznesmenem. Jednak muszę w tym momencie przyznać, że nigdy nie prowadziłam własnego biznesu i tak naprawdę nie wiem jak to jest z tym wszystkim ;-). Smaczkiem, który może powodować rumieniec na twarzy jest szczegółowy opis aktów seksualnym o różnym poziomie wyuzdania. Łukasz Mularski zadbał o to żeby jego postać nudnym i przeciętnym człowiekiem. Miałam nadzieję na trochę inne zakończenie, ale to, które wymyślił autor wcale mnie nie zawiodło. Jestem zaskoczona tym, że książka o takiej tematyce przypadła mi do gustu i z czystym sumieniem mogę ją polecić. 

#parenting

Byliście kiedyś tak zmęczeni, że wydawało wam się, że niektóre rzeczy działy się wczoraj, a tak naprawdę działy się dzisiaj? Jestem właśnie na takim poziomie zmęczenia. Mój Syn postanowił sprawdzić ile wytrzymam i każdej nocy jęczy i próbuje wstać (niby śpiąc), co skutkuje tym, że bujam go przez następne 40 minut (czasami nawet godzinę). Jakby robił tak raz w ciągu całej nocy to bym nie narzekała. Jest dzieckiem ma pewne przywileje ;-), ale sytuacja (w ciągu nocy) powtarza się bardzo często. Nie pomaga kołysanie, zmiana pozycji, zmiana łóżka, przytulanie, muszę to po prostu przeczekać, co nie zmienia faktu, że narzekać też mogę ;-) 

Natomiast Klara... już w sobotę kończy 3 lata. Wiadomo,  nie jest to żadne osiągniecie, czas po prostu płynie i nie da się go ani zawrócić ani zatrzymać, ale... jak pomyślę ile zdarzyło się w ciągu tych 36 miesięcy to każdy dzień spędzony z Nią uważam za sukces. 

#udało mi się

Narzekam na brak czasu, ale coś tam w ciągu tego tygodnia udało mi się jednak zrobić.

Obejrzałam:

- Dziadka do Orzechów i cztery królestwa

- 1,5 odcinka Stranger Things

Przeczytałam:

- "Oświeconego" Łukasza Mularskiego

- "Pucio umie opowiadać" Marty Galewskiej - Kustra

Mam w planach:

- dalej oglądać Stranger Things

- przeczytać "Naznaczonego" Agnieszki Antosik i "Tron Cezara" Stevena Staylora

- a jak coś się jeszcze nawinie to bardzo chętnie ;-)

Witajcie Kochani!

Ci, którzy śledzą mój fanpage, wiedzą, że zrobiłam sobie tygodniowy urlop od blogowania. Urlop to oczywiście za dużo powiedziane, ponieważ przez te ostatnie parę dni nie wiedziałam w co ręce włożyć. Wiadomo, zostawić faceta na 3 tygodnie samego oznacza powrót do "no przecież jest czysto" domu ;-). Dodatkowo nawiedziła nas angina. Przyznam szczerze, że w życiu nie widziałam mojego męża tak chorego (chyba pierwszy raz od 13 lat brał antybiotyk), a Klara bardzo skutecznie "walczyła" z ugryzieniami meszek i komarów, co finalnie zakończyło się stanem zapalnym i antybiotykiem. Więc jak widać na załączonym obrazku...urlop, że ho ho.

#missing fever

3 tygodnie to bardzo dużo czasu. Patrząc jednak z obecnej perspektywy, minęły bardzo szybko. Jednak miały one swoje nieprzyjemne konsekwencje. Jak już wspominałam, Marek niestety nie mógł być z nami przez cały okres wakacji u dziadków i wrócił do Polski. Kiedy wrócił po 3 tygodniach Klara była tak rozemocjonowana, że ciężko było z Nią wytrzymać. Płakała, popisywała się, wyła, jęczała i oczywiście mama zła, wszystko robiła z tatusiem. Przyznam szczerze, że byłam trochę zaskoczona, ponieważ zawsze, choćby nie wiem co się działo to i tak mama zawsze koiła zszargane nerwy. Skończyło się gorączką. Oczywiście następnego dnia nie było po niej śladu, ale pokazało to jak bardzo Klara tęskniła i odczuwała zmianę otoczenia i brak taty. Wydaje mi się, że Marek tą anginą też odchorował tęsknotę, ale to tylko moje przemyślenia ;-)

#było miło, ale się skończyło

Miałam czas spojrzeć na swojego bloga krytycznym okiem. Dostrzegam niedociągnięcia i na pewno wprowadzę zmiany. Na pewno będę pisać więcej. Nie chodzi mi tu o częstotliwość pojawiania się postów, bo akurat w tym aspekcie uważam, że jak na razie jest okey, ale o długość tekstów. Są za krótkie, urywane w połowie, za mało szczegółowe. Dlatego...fajnie było się pobawić w blogowanie, ale teraz trzeba wziąć się do pracy :-)

#Tatuażysta z Auschwitz

Przeczytałam. Zachwycałam się. Polecałam każdemu, kto pytał. NIESTETY, finalnie jestem na NIE. Historia Lalego, mężczyzny, który dobrowolnie (chcąc ocalić rodzinę) trafia do Auschwitz, by tam poznać miłość swojego życia, jest naprawdę wciągająca. Do pewnego momentu. Początkowy obraz obozu, warunków tam panujących, czy zachowań ludzi jest bardzo interesujący. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, do czego ludzie są zdolni nie tylko w obliczu wojny, ale i przetrwania. Jednak obraz Obozów i łączących się z nimi różnych innych aspektów jest zawsze ponury i przygnębiający. Dlatego czytając "Tatuażystę z Auschwitz" zaczęło mnie denerwować to, że główny bohater potrafi wyjść z każdej sytuacji cało. Można odnieść wrażenie, że jeśli jest to prawdziwa historia to coś zostało w niej ukryte, a główny bohater nie do końca chce pokazać swoje prawdziwe oblicze. Jest tak niesamowity kontrast między tym wszystkim, że można śmiało powiedzieć, że Lale jest śnieżnobiałą, nieskazitelną postacią na tle czerni i szarości rzeczywistości obozowej.(SPOILER). Przykładem może być to, że ludzie w Auschwitz tracą życie przez humory żołnierzy SS, a Lale cało z miejsca, z którego nikt nigdy nie wrócił. W pewnym momencie zaczyna się wydawać, że to nie książka tylko film i to na miarę Hollywood. Jakie było moje zaskoczenie kiedy doczytałam się, że początkowo miał to być scenariusz... Niestety jestem zawiedziona tą lekturą, chociaż przyznaję, że czytało mi się ją niesamowicie szybko i wciągnęła mnie bez reszty.

#Naznaczony

Aktualnie jestem w trakcie "Naznaczonego" Agnieszki Antosik wydawnictwa AlterNatywne. Książka opowiada o Dylanie, który jest człowiekiem bardzo zimnym i wyrachowanym. Jedyne, co go cieszy to cierpienie innych, z którego czerpie moc do życia. Wiele wyjaśnia się, kiedy osiąga pełnoletność, a na jego nadgarstku pojawia się numer i napis "pródotis". Przyznam szczerze, że potrzebowałam takiego antybohatera. Trochę za dużo ostatnio czytam o wielkich czynach i ratowaniu świata. Dlatego "Naznaczony" bardzo mi się podoba. Jest krew, śmierć, chłód, a miłość i inne ciepłe uczucia istnieją, ale nie w świecie Dylana. Jestem bardzo ciekawa, jak rozwinie się akcja i czy wszystko potoczy się po mojej myśli ;-)

#Inspiracja

A teraz coś, co nie może wyjść mi z głowy. Kiedy już już myślę, że się pozbyłam tej melodii, ona wraca. Enjoy ;-)!