Piątek. Przepraszam Was za wczorajszą nieobecność, ale po prostu nie dałam rady, choroba mnie pokonała i po prostu poszłam spać. Dzisiaj, dzięki długiej regeneracji (jak usnęłam o 21 tak wstałam o 7 rano), odzyskałam trochę siły i mogę Wam opowiedzieć o bardzo interesującej książce.

Dwie drużyny – banda lisa i banda wilka, dowodzone przez niekoniecznie urocze Elsabath i
Naalę, zupełnym przypadkiem wyruszają w tym samym kierunku, czyli do świętego miejsca
magów. Wciąż mijają się o włos. Całe szczęście, bo krwi rozlałoby się co niemiara, a konfrontacja
uszczupliła niektórych o pewne części ciała.

Był sobie czerwony kapturek.

Znacie tę bajkę, dziewczynka idzie odwiedzić babcię po drodze spotyka wilka? Chyba wszyscy ją znają. Otóż w Drakerios możemy spotkać czerwonego kaptura, tylko że nie jest on ani uroczy, ani nie ma ze sobą koszyczka. Jednak nawiązanie do tej klasycznej bajki jest bardzo... trafne ;-).

Fantasy pełną gębą.

Mamy fantastyczny świat pełen fantastycznych ras, które formują fantastyczne drużyny, które wyruszają na fantastyczne przygody. Za dużo fantastyczności? W Drakerios ona aż się wylewa ;-). Nie zrozumcie mnie źle. Lubię fantasy i wszystko, co z nią związane, ale lubię też trochę nowości, a tutaj niestety są bardzo utarte schematy. Dodatkowo zabrakło mi konkretów. Niby bohaterowie mają jakiś cel, ale po drodze dzieje się tak dużo, że finalnie wszystko się rozmywa.

Bohaterowie.

Nie chciałam, naprawdę próbowałam przymknąć oko, ale denerwują mnie głupie postaci. Ja wiem, że oni nadają odpowiedni, humorystyczny wydźwięk, ale na prawdę... muszą być idiotami? Oczywiście nie wszyscy i nie zawsze, ale  nie da się tego nie zauważyć. To trochę tak jakbyśmy oglądali kreskówkę. Historia nas wciąga, ale bohaterowie odejmują jej głębi...

Humor.

Humor w historiach przygodowych to bardzo grząski grunt. Nie oszukujmy się, ciężko rozbawić każdego, a jak już idziemy w tym kierunku łatwo popaść w tandetę. Na szczęście Drakerios utrzymuje się na tej cienkiej granicy, która (mnie) rozbawiała. Momenty kulminacyjne przeplatają się z absurdalnymi sytuacjami. Całość jest fajnie wyważona i dobrze się przy niej bawiłam.

Kolejna historia, coś tam, coś tam...

Do tego też się czepię, bo jak dla mnie tytuł jest za długi. Jak zaczęłam czytać tę książkę i ktokolwiek pytał mnie o tytuł to tak właśnie mówiłam Kolejna historia, coś tam, coś tam, a dopiero potem robiłam zdjęcie okładki ;-). A no właśnie... okładka. To ona mnie skusiła na tę historię. Jak dla mnie jest baaardzo fajna, ma w sobie jakiś mrok, tajemnicę i komiksowy rys. Czyli wszystko to, na co zwracam uwagę ;-). 

Zgarnąć z półki?

Tak, chociaż myślę, że młodsi czytelnicy będą się przy niej bawić. My, dorośli potrzebujemy więcej konkretów żeby przyjemnie spędzić czas z lekturą, chociaż powiem Wam, że zaskoczyła mnie ta historia... ale to musicie sami sprawdzić, co tam jest takiego nieoczekiwanego ;-).

 Niedziela. Macie jakiś plany? Czy może po prostu chcecie odpocząć? Ja należę do tych osób, które nie potrafią odpoczywać. Ciągle muszę coś robić. Jak siedzę to czytam, jak chodzę to sprzątam, jak wychodzę na dwór to po co żeby nie siedzieć w domu ;-). Mam nadzieję, że pogoda się nie zmieni i po obiedzie będzie można  ruszyć się na jakiś dłuższy spacer. Ale zanim do tego dojdzie... chciałabym przedstawić Wam pewną intrygującą historię.

Po co zabijać smoki?

Gottlieb zna odpowiedź na to pytanie - trzeba. Większość osobników tego gatunku jest mało inteligentna za to bardzo żarłoczna. Gdyby zostawić smoki same sobie pewnie wkrótce nie było by już żadnych innych zwierząt, bo te gady by je po prostu zjadły.

Dodatkowo te kreatury strasznie długo żyją! Na co to komu, tylko miejsce zajmują, a jak się trafi jakiś inteligentny osobnik to jeszcze może podkopać autorytet władzy lub (co gorsze) zjednać sobie społeczność. Same problemy z tymi smokami!

Dlatego Gottlieb wierny sługa cesarstwa musi wytępić tę plagę. Niestety... trafia mu się inteligentna bestia, która...

Krótko i nijak.

Rozczarowałam się tą książką. Historia o zabójcy i inteligentnym smoku ma bardzo duży potencjał. Można wykorzystać tyle fajnych motywów. Tymczasem na 55 stronach tej opowieści mamy bardzo prostą fabułę i słabą treść. Okey, smok patriota to ciekawy motyw, gdyby tylko go dobrze rozwinąć! "Łezka za Polskę" (akcja Smoczpospolitej dzieje się chwilę po III rozbiorze Polski) nie jest adekwatna ani do sytuacji, ani do potencjału jaki posiada. Szkoda.

Zgarnąć z półki?

Nie poleciłabym nikomu tej książki. Pojawiło się parę ciekawych motywów, ale to za mało żeby z czystym sumieniem zachęcić do lektury inne osoby.

 Sobota, wieczór, co ja tu robię. Powinnam siedzieć wygodnie i się relaksować. Tyle, że ja się właśnie relaksuję. Uwielbiam pisać kolejne wpis. Uwielbiam odkrywać przed Wami nowe rzeczy. Uwielbiam to robić ;-). Więc zasiądźcie razem ze mną wygodnie i porozmawiajmy o pewnej książce.

Opis

No przyznajcie sami, jest w niej jakiś potencjał. Jednak ja miałam z nią straszny problem. Kiedy zaczęłam ją czytać pomyślałam "to nie może być dobre". Składnia jakaś dziwna, fabularnie też panuje jakiś chaos. Źle się to czytało po prostu. Ale nie poddałam się. Brnęłam przez kolejne strony aż stwierdziłam, że zabrakło mi kolejnych do przeczytania. Nie wiem dokładnie, w którym momencie się wciągnęłam, ale chyba kiedy akcja przeniosła się do innego czasu. To mi wystarczyło. Potem już poszło gładko.

Muszę jednak zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt. O ile fabuła (dość szybko, ale jednak nie od samego początku) się rozkręca to jest dość naiwna(?) Chodzi mi o to, że jeśli miałabym przypisać ją do jakiegoś gatunku to zdecydowanie byłaby to literatura młodzieżowa. To co w stylu - jest fajnie i wciągająco, ale mniej więcej wiesz, co się wydarzy. 

Nie myślcie sobie jednak, że będę się tylko czepiać. Czas jaki spędziłam z Tajemnicą starego kurhanu nie był stracony. Podobało mi się to jak wiele skrajnych emocji zostało zaprezentowanych. W jednej chwili mamy radość, zaraz strach, potem rozpacz. Wszystko się ze sobą miesza. Wszystkie emocje są bardzo intensywne w odbiorze. Ciężko to określić, ale jeśli miałabym porównać to do czegoś, co jest nam znane to powiedziałabym, że to taka karuzela, na którą siada się pierwszy raz. Jest podekscytowanie, niepewność, radość i strach, wszystko na raz, wszystko mocno odczuwalne i to rozczarowanie, kiedy przejażdżka się kończy...

Jak sami widzicie ciężko wypowiedzieć się jednoznacznie na temat Tajemnicy starego kurhanu. Niby na początku się kręci nosem, ale strony jakoś mijają, rozdziały się zmieniają i nagle jest koniec. Czy mi się podobało? Tak, ale.... no sami widzicie. Jest się do czego przyczepić, ale i wciąga mocno ;-)

Za możliwość przejażdżki na tej karuzeli dziękuję Wydawnictwu AlterNatywnemu