Zawsze najgorzej jest mi zacząć wpis, potem już jakoś idzie, bo wiem, co konkretnie chce Wam przedstawić, ale początek to dramat! Czy się przywitać, czy użyć jakiejś sekwencji, cytatu, cokolwiek! Zwłaszcza, że dzisiaj ma dla Was najlepszą książkę dla dzieci jaką czytałam w tym roku! Sami rozumiecie, że przy takiej ocenie jakiekolwiek wstępy są zbędne ;-)

 Naprawdę nie wiem już jak NIE komentować tego, co dzieje się dookoła. Nigdy nie podejrzewałam, że będę tak aktywnie brać udział w akcjach protestacyjnych. Nie, nie krzyczę, nauczyłam się już, że to zazwyczaj nic nie daje, spokój i rozwaga zawsze wyprowadzają innych z równowagi. Zawsze myślałam, że protestują tylko ludzie, którzy są wiecznie niezadowoleni, ale tym razem widzę sens w tych protestach, nawet tych najbardziej wulgarnych. Patrząc racjonalnie (chociaż nie wiem, czy to odpowiednie słowo), konsekwencje protestów są jasne - lockdown i zamieszki. Przykro mi, że rządzący nie widzą w Nas kobiet, a bandę zdegenerowanych aktywistek posługujących się jednym z symboli nazistowskich, eh...

W obecnej sytuacji najczęściej zamykam się w domu, pogoda zachęca do pieszych wędrówek, ale wolę to trochę przeczekać, dlatego wszelkie atrakcje realizujemy w domu. Ci, którzy obserwują mojego instagrama, wiedzą, że nie narzekamy na brak zajęć. Dlatego dzisiaj przygotowałam dla Was historię, która pomogła mi oderwać myśli od tego, co dzieje się dookoła. Mało tego, pozwoliła mi się rozluźnić i sprawiła, że moje myśli podążyły w zupełnie innym, ciekawszym kierunku...

O początkach tej historii pisałam już >TUTAJ<, dlatego uważam, że nie ma sensu streszczać tego ponownie, zwłaszcza, że tyle wątków zasługuje chociaż na parę słów komentarza, że ciężko by mi się było powstrzymać od spoilerów. Chciałabym się skupić na tym, co pojawia się w głowie podczas czytania tej historii.

Życie licealne to czas bardzo intensywny. Jesteśmy na tyle dorośli, ze odczuwamy pewną swobodę własnych wyborów, ale jesteśmy jeszcze na tyle dziećmi żeby beztrosko patrzeć w przyszłość i nie przejmować się konsekwencjami. Chyba właśnie dlatego tak często mangowe historie dzieją się w szkołach ;-). Nie oznacza to jednak, że podczas tego etapu edukacji nie mamy żadnych problemów. Relacje między ludzkie, niezrozumienie, oczekiwania rodziców, pierwsze miłości. Tak naprawdę jest to wiek trudny do zdefiniowania, ponieważ oprócz pewnej stateczności (tak naprawdę jedyne, co musimy to się uczyć) jest również bardzo ekspresyjny, ale na tym właśnie polega młodość ;-). 

Patrząc na to z perspektywy ekhm, ekhm, trzydziestolatki to zwykłe dzieciaki. Patrząc na to z perspektywy licealisty... ich problemy są najtrudniejsze na świecie ;-).

Na początku myślałam, że to będzie kolejna naiwna historia. Trochę romansu, trochę dramatu. Taki standardzik. Jak na taką zupełnie normalną historię trochę za bardzo skłonił mnie do refleksji...

Czy gdybym miała szansę i wróciła do liceum zmieniłabym swoje życie?

A może pewniej stawiałabym te same kroki?

Jeśli coś i tak się skończy to czy warto w ogóle zaczynać?

A może jednak same wspomnienia o tym, co było są tego warte?

Sami widzicie.

Jest to jedna z tych historii, które trzeba poznać do końca. Nie można przejść obok niej po prostu obojętnie, ponieważ zawiera w sobie za dużo ciekawych wątków. No i tak kreska! Chociaż ja chyba bardziej zachwycam się samymi tłami. Dzięki temu, ze cała manga jest w kolorze, autorka bardzo fajnie akcentowała niektóre sceny i wątki właśnie za pomocą kolorów. Mnie na przykład zachwyciła scenografia świąteczna, kiedy sama widziałam i czułam jaki blask bije ze światełek. Zdecydowanie podoba mi się zakończenie tej historii. Ogólnie, można się było tego domyślić, ale i tak miło było na to patrzeć ;-).

 W dobie tego, co się dzieje w naszym kraju ten tytuł wydał mi się odpowiedni. Tyle wyjaśnienia, ponieważ ciężko mi obiektywnie wypowiadać się na ten temat szczegółowo.

Jeśli chodzi o tytuły, które chciałabym dzisiaj Wam zaprezentować to wybrałam je dlatego, ze one też wpasowują się w to, co dzieje się wokół nas.

Zacznę od Basi i chorowania, ponieważ zaraz pewien ktoś zaciągnie mnie z powrotem do pokoju żeby słuchać o kroplówkach (odkąd pierwszy raz przeczytaliśmy tę część Basi, temat kroplówek jest nr 1, Klara nawet na kolację chciała kroplówkę ;-)). 

Całą rodzinę Basi dopada paskudny wirus. Zaczyna tata, potem mama, Janek, Franek i na końcu Basia. Niestety główna bohaterka choruje najciężej. Jej stan jest na tyle poważny, że musi trafić do szpitala. Na szczęście szybka interwencja taty i lekarzy sprawia, że Basia po paru dniach wychodzi ze szpitala.

Pisałam Wam już kiedyś, że ja nie wiem, jak to robię, ale potrafię ominąć nie tylko spoilery, ale i głośne premiery. Tak samo było z Basią. Poznałam ją zupełnym przypadkiem podczas wiosennej kwarantanny i to poznałam ją w formie animacji, nie książki. Jakie było moje zdziwienie, że Basia to seria książek... sami możecie sobie wyobrazić ;-).

Wszyscy wiemy jak wygląda sytuacja z pandemią, czy chcemy, czy nie chcemy Nasze dzieci też w tym wszystkim uczestniczą, tylko że my, jako dorośli jesteśmy w stanie to zrozumieć, a dzieci? Basia i chorowanie pozwala wyjaśnić najmłodszym, co się dzieje kiedy człowiek jest bardzo chory. Oczywiście Zofia Stanecka (autorka) i Marianna Oklejak (ilustratorka) sprawiły, że temat ten jest przystępnie i jeśli mogę tak to nazwać, przyjaźnie przedstawiony.

Kolejną nowością w serii jest Basia. Opowieści Miśka Zdziśka. Jeśli miałabym wybierać to historie opisane w tej części podobają mi się bardziej chociaż Klara uwielbia słuchać o kroplówce ;-). Opowieści Miśka Zdziśka mają w sobie to, co lubię najbardziej. Dziecięcy świat, ale taki wiecie, stu procentowy ;-). Mamy Basię, która rozmawia ze swoimi maskotkami, mamy też pluszaki, które (kiedy dorośli nie widzą, oczywiście!) mają własne życie pełne przygód, mamy w końcu typowy, trochę naiwny obraz świata, który otacza Basię. To zadziwiające jak zmienia się perspektywa kiedy jest się dzieckiem ;-).

Odwołując się jeszcze raz do tytułu wpisu, tym razem z pozytywnym przesłaniem, uważam, że Basia to taka współczesna Bolka i Lolka ;-). Kreska, zachowanie, przygody, wszystko to sprawia, że czytając Basię czuje się pewną nostalgię i wydaje mi się, że rodzice czytający Basię swoim dzieciom często wybierają ją jako lekturę podświadomie kierując się własnymi doświadczeniami z dzieciństwa i miłością do dawnych bohaterów bajek ;-).

Za kroplówkę i "to nie ja, to miśki", dziękuję Wydawnictwu HarperKids Polska.

Ignorancja! Tak to mogę nazwać, ale zupełnie przypadkowa, czyli tym bardziej perfidna! Ale, ale zaczęłam od połowy wewnętrznego dialogu, a przydałoby się słowo wyjaśnienia ;-).

Czy macie czasami tak, że coś Was zainteresuje, wkręcicie się w temat, nawet stanie się to waszym hobby, ale nie zawracacie sobie głowy specjalistycznymi nazwami? Na przykład zajmujecie się prowadzeniem bloga, ale nie interesuje Was ani SEO, ani wordpress, blogujecie, tak po prostu. Właśnie coś podobnego przydarzyło się mi kiedy zaczęłam czytać Odrodzona jako czarny charakter w grze otome, gdzie wszystkie ścieżki prowadzą do złego zakończenia. Na czym polegała moja ignorancja? Grałam w gry Otome, pasjami i namiętnie, tylko... nie wiedziałam, że tak się nazywają ;-).

Gry Otome są skierowane raczej dla kobiet i polegają na rozwijaniu wątków romansowych z różnymi postaciami występującymi w grze. Mamy możliwe różne scenariusze, które w zależności od wyborów naszej postaci kierują (żeby nie powiedzieć pchają ;-)) fabułę w odpowiednie miejsce. Wiadomo, są gry z lekką romantyczną przygodą, ale są i takie, które posiadają elementy erotyczne a nawet pornograficzne, także każdy znajdzie coś dla siebie.

Kiedy ja zaczynałam grać w takie gry, zazwyczaj trafiałam na te lżejsze i chyba właśnie to mnie w nich pociągało, taka romantyczna miłość. Pamiętam do dzisiaj, kiedy znalazłam kolejną grę Otome z anime, które akurat oglądałam - Love Hina. Nie ważna jest fabuła, bo ogólnie chodziło o podrywanie dziewczyn, ale to w jakim języku miałam tę grę. Był to japoński łamany angielskim. Efekt był taki, że baaaardzo szybko poznałam wszystkie złe zakończenia, a moja postać dostała tyle razy, i tyloma rzeczami (nawet żywym żółwiem), że nic już nie było w stanie mnie zaskoczyć. 

Kiedy zaczęłam czytać Odrodzona jako czarny bohater w grze otome i dowiedziałam się, że tak nazywają się gry, w które kiedyś grałam, byłam niesamowicie podekscytowana. Tyle rzeczy mi się przypomniało, sama się z siebie śmiałam, ale im głębiej zanurzałam się w tę historię, tym bardziej uświadamiałam sobie dlaczego tak bardzo lubiłam grać w takie gry. 

Opis

Catarinę poznajemy w momencie, kiedy mocno uderza się w głowę i przypomina sobie, że w poprzednim życiu zginęła w wypadku samochodowym. Odrodziła się jako czarny bohater, gry w którą ostatnio grała, gdzie wszystkie scenariusze doprowadzają albo do jej śmierci albo do wygnania. Postanawia wziąć los we własne ręce i zmienić to, co jest jej pisane. 

Oczywiście, jak to w tego typu grach (odezwała się znawczyni, która nawet nie wiedziała, że tak się nazywają ;-)), mamy parę możliwości rozwinięcia romansu. Jest narzeczony Catariny - Geordo, jego brat bliźniak - Alan, przyrodni brat Catariny - Keith i tajemnicy Nicol. Wszyscy młodzi, piękni, bogaci i z bardzo wpływowych rodów, więc jest w kim wybierać. Jednak Catarina ma trochę odmienną rolę, bo musi sprawić żeby główne wątki romansowe tych czterech chłopaków nie spełniły się lub zmniejszyły swoje znaczenie tak aby główna bohaterka na końcu każdego z tych romansów nie została zabita lub wygnana, bo to Ona jest przecież złym charakterem ;-).

Wrażenia

No co ja mogę Wam powiedzieć? Jestem tak totalnie oczarowana, że spróbuje włączyć mój stary komputer, na którym pewnie mam zapisane gry typu otome ;-). Manga Odrodzona jako czarny charakter w grze otome sprawiła mi olbrzymią radość. Obudziło się we mnie dawno zapomniane uczucie - romansowa ciekawość. Nieee, nie taka realna, ale właśnie odnośnie gier. Uwielbiałam zagłębiać się w takie fabuły, sprawdzać, co się stanie gdy zrobię to lub tamto, jak zareaguje postać kiedy odpowiem tak albo inaczej. Żeby poczuć ten klimat musielibyście albo zagrać w taką grę (z tego, co udało mi się ustalić jest ich teraz sporo, a jeśli komuś nie pasuje kreska mangowa to na pewno znajdzie dla siebie bardziej odpowiednią ;-)) lub przeczytać tę historię, co jeszcze goręcej Wam polecam!

Jestem totalnie zachwycona nie tylko fabułą, ale i humorem. Uwielbiam kiedy w wątki miłosne wkrada się nutka komedii. Oczywiście nie może zabraknąć również dramatyzmu, ale to komizm sprawił, że siedziałam i chichrałam się jak nastolatka.

Bardzo ciekawym rozwiązaniem są nowelki na końcu każdego tomu, które opisują alternatywne fabuły tej historii. Postacie i ich związki między sobą pozostają takie same, ale różnią się światy i wątki obyczajowe. Nie spotkałam się z takim rozwinięciem fabuły. Jednak mogłam się przekonać, że jest to fajne rozwinięcie, które poszerza nasze spojrzenie na bohaterów i ich historię.

A jeśli połączyć świetną kreskę.humor no i romans? Nie wiem jak opisać tę eksplozję szczęśliwości jaką odczuwałam podczas czytania tej mangi.

Tylko... musimy poczekać na zakończenie tej historii, ponieważ całość obejmuje 5 tomów, a na polskim rynku pojawiły się dopiero 3 :<. Można oczywiście obejrzeć anime, ale nie oszukujmy się to nie będzie to samo ;-). Na szczęście 4 tom pojawi się ( o ile pandemia nie zmieni tych planów) już w grudniu, a na zakończenie tej historii będziemy musieli poczekać do przyszłego roku.

Za rozbudzenie mojego wewnętrznego romantyzmu, dziękuję Wydawnictwu Waneko.

 Co robi matka po urodzinach? Leczy kaca? Sprząta? Nieeeeee, parzy ziółka, bo układ pokarmowy sam sobie z trawieniem nie poradzi ;-). Taaaak, dzisiaj wstałam i wiedziałam, że nie zacznę od kawy. Ilość jedzenia, które zjadłam może nie była duża, ale na pewno ciężkostrawna. Uświadomiło mi to, jak bardzo zmieniłam się ja i moje priorytety, na przykład jakbym za młodu wiedziała kim się stanę to już wtedy zaczęłam bym gromadzić książki dla dzieci ;-). Dzisiaj mam dla Was książkę, która JESZCZE nie zyskała sławy, ale myślę, że to kwestia czasu.

 Dopadła nas! Wszyscy jesteśmy bardzo pociągający i pełni sprzecznych emocji. Niby by się człowiek położył, ale w sumie to się nudzi, w sumie to nie ma siły, w sumie to się źle czuje, w sumie to może nie jest tak źle i można coś ogarnąć, w sumie to nie... Każdy z Nas to przechodził. A jeszcze teraz w sezonie jesiennym to już całkiem. Pierwszy był Janek potem ja, Klara dzielnie się trzyma, ale dzisiaj była jakaś niewyraźna, więc zostaje w domu. Także kurujemy się, bo DZISIAJ (15.10), ktoś ma drugie urodziny! A w sobotę imprezka ;-). Oczywiście w kameralnym gronie, ale jednak trzeba mieć siły i być zdrowym żeby przyjmować gości ;-).

Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić grę, która jest idealna nie tylko na chorowanie, ale i na jesienny wieczór (idąc tym tokiem rozumowania dalej, śmiało mogę polecić ją również na zimę, wiosnę i lato ;-)). Wczoraj ją wypróbowaliśmy i oczywiście moje zdolności refleksu i spostrzegawczości zostały bezwzględnie przebite. Żeby mojego upokorzenia było mało, dodała ten swój słodki dziecięcy uśmiech ;-).

Zasady

Najpierw posłużę się filmikiem instruktażowym:

Wszystko jasne? Okey to możemy zaczynać ;-).

A tak serio, chodzi o to żeby jak najszybciej prawidłowo zareagować (wyłożyć kartę). Do dyspozycji mamy dwa sposoby gry, chociaż wydaje mi się, że gra jest na tyle prosta, że można wymyślić własne zasady, na przykład dla maluchów, ponieważ gra jest przeznaczona dla dzieci 4+. 

Muszę jednak ostrzec Was przed mylącą nazwą. Tam nie ma żadnych kamieni ani nożyc. No papier jest, ale będzie nam potrzebny do czego innego ;-). W tej grze mamy myszkę (która boi się kota) -> kota (który boi się słonia) -> no i słonia (który boi się myszki). 

Rozgrywka polega na tym, że jeden gracz rzuca kostką (gracze oczywiście się zmieniają) i w zależności od tego, co wypadnie na kostce musimy wybrać kartę, która będzie "silniejsza" od tego, co jest na kostce. Przykładowo jeśli wypadnie mysz, musimy wyciągnąć kartę kota, jeśli słoń musimy wyciągnąć kartę myszy. Kolejkę wygrywa gracz, który zrobi to najszybciej. Rozumiecie już dlaczego poniosłam porażkę ;-)? Zanim zdążyłam pomyśleć, Klara już miała gotową kartę. Grałyśmy jakiś czas, aż w końcu znudziło mi się przegrywanie ;-). Chociaż Klara mogłaby grać cały czas. Janek no cóż... On grał na swoich zasadach.

Wrażenia

Chociaż to jedna z jesiennych nowości od Alexandra, uważam, że doskonale sprawdzi się na wakacjach. Jest bardzo kompaktowa i bez trudu dopchniemy ją do walizki. Moje doświadczenia związane z wyjazdami potwierdzają, że zawsze warto wziąć ze sobą grę i parę książek, także na pewno będę o niej przypominać bliżej wakacji ;-). Nie oznacza to jednak, że trzeba czekać do lata. Tak jak już wspomniałam, jest to gra idealna również na teraz. U nas pogoda nie dopisuje. Tylu dni deszczu dawno nie było. Kiedy jeżdżę po dzieci do przedszkola, mijałam podmokłe pola. Aż się boję pomyśleć, jaką zabawę wymyśli Klara z Jankiem z taką ilością błota , kiedy wreszcie wyjdziemy na dwój. Na razie siedzimy w domu i cieszę się bardzo, że oprócz naszych stałych tytułów mogliśmy zagrać w taką emocjonującą nowość :-).

Jeśli jest jakieś kryterium, które mogę zastosować do opisania atrakcyjności tej gry. To najpewniej jest to kryterium bajek. Wspominałam Wam, że moje dzieciaki lubią oglądać bajki. Dla Klary jest to pewnego rodzaju priorytety. Bawimy się, jest fajnie, o godzinie 19 mówię, Klarciu jeśli chcesz możemy włączyć bajki. Odpowiedź mojej córki: taaaaak! biegnie, rzucała wszystko, a dzisiaj powiedziała: zagrajmy jeszcze parę razy, a potem włączymy bajki. Tak, jest to zdecydowanie gra warta polecenia :-)

O innych ciekawych grach możecie dowiedzieć się na stronie projektu Grajmy!

Za możliwość przekonania się, że już nie muszę "dawać wygrywać" swoim dzieciom, dziękuję Alexandrowi ;-).

 Mówiłam Wam, że moje boskie atrybuty (szlafrok i herbatka) sprawiają, że więcej czytam. Więc teraz na blogu będzie pojawiało się więcej książkowych recenzji. Na pewno cieszycie się tak bardzo jak ja ;-). Możecie mi wierzyć na słowo ta jesień przynosi dużo nowości ;-).

Z Eleną Ferrante miałam do czynienia tylko podczas oglądania serialu na podstawie jej powieści - Genialna przyjaciółka. Bardzo zachwyciła mnie ta historia, jednak niestety samą książkę odłożyłam na odległy czas. Kiedy dowiedziałam się, że wychodzi jej nowa powieść Zakłamane życie dorosłych, stwierdziłam, że tym razem dam jej szansę i na pewno przeczytam. Udało się! Ale...

Zakłamane życie dorosłych to historia nastoletniej Giovanny, która musi zmierzyć się nie tylko z dorastaniem, ale również rozwodem rodziców oraz konfliktem rodzinnym, który sprawił, że dziewczyna nic nie wie o rodzinie swojego ojca przez co czuje się niekompletna i zagubiona. Nie oszukujmy się to nie jest nowa, ani innowacyjna historia, ale tu akurat chodzi o detale no i... Neapol <3.

Jak ja się zachwycałam tą książką! Co chwilę umieszczałam w relacjach jakieś cytaty. Kiedy ktoś mnie pytał o zdanie zachwalałam pod niebiosa. Bohaterowie są bardzo wyraziści i szybko zyskują naszą sympatię lub po prostu ciekawość. Czyta się też bardzo szybko. Jednak czegoś mi zabrakło...

Bardzo podoba mi się to w jak subtelny sposób autorka stworzyła fabułę. To trochę tak jakbyśmy obserwowali całą tę historię zza firanki. Niby wyraźnie, ale ten obraz jest delikatnie zdeformowany i tylko czasami powieje silniejszy wiatr i odsłoni coś więcej. 

Wracając jednak do bohaterów. Podoba mi się szeroki wachlarz osobowości. Elena Ferrante zadbała nie tylko o to abyśmy odczuli nastoletnie wahania nastrojów, ale również prawdziwie włoskie temperamenty.  Dzięki temu fabuła nabiera dodatkowych emocji i barw, a wyobraźnia podsuwa nam obraz prawdziwej włoskiej rodziny, która kłóci się wręcz filmowo ;-).

Niby włoska awantura, ale czegoś zabrakło. Zabrakło zakończenia! To, co zaserwowała autorka jest tak nijakie i pozbawione mocy, że myślałam, że przez pomyłkę dostałam pierwszy tom, ale niestety nic nie wiem o kontynuacji tej historii. Naprawdę po tym, co serwowała nam przez całą książkę takie coś, eh. To trochę tak jakby stwierdziła: dobra mam już 450 stron trzeba to skończyć. Tutaj się niestety zawiodłam.

Jednak jeśli chodzi o całokształt to nie mogę odmówić mu tego, że wciąga i skłania do refleksji. Tak jak na początku Wam pisałam, nie jest to nowa historia, ale myśli jakie są w niej zawarte oraz refleksje, które nasuwają się podczas czytania, sprawiają, że nadal chcę Wam polecić tę książkę.

Zakłamane życie dorosłych to tylko jedna z opcji na jesienny wieczór. Więcej inspiracji znajdziecie u Mola Taniego, który tylko czeka żeby otworzyć przed Wami swoją biblioteczkę ;-)

Tytuł:   Zakłamane życie dorosłych

Autor: Elena Ferrante

Tłumaczenie: Lucyna Radziewicz - Doktór

Wydawnictwo: Sonia Draga

Premiera: 09 września 2020

Za możliwość poznania "osobiście" Eleny Ferrante i jej sposobu pisania dziękuję Taniej ksiażce.

 Czy Wy też zaczynacie zmieniać się w bóstwa jesienne? Majestatycznie owinięte w kocyk z kubkiem czegoś ciepłego jako atrybut ;-)? Bo ja tak, chociaż u mnie to raczej nie kocyk tylko szlafrok, ale reszta się zgadza ;-). Wieczory coraz dłuższe, dni coraz chłodniejsze, co tu robić? Okey, okey, żartuję, przecież dobrze wiecie, że ja zawsze mam co robić ;-). Ale... jak to ktoś mądry powiedział: Kiedy dzieci nie ma budzą się demony (czyyy... jakoś tak). No więc kiedy dzieciaki są w przedszkolu, ja wchodzę na strony zakazane. Tak, tak, dobrze myślicie, na strony różnych księgarni internetowych i dzisiaj chciałam się z Wami podzielić jednym z moich odkryć.

 Czy macie jakiś schemat swoich ulubionych historii? Jeśli w fabule pojawia się ktoś lub coś to wiecie, że to historia dla Was?  Czy w ogóle zastanawialiście się kiedyś, jakie elementy działają na Was jak magnes? Ja tak i jeśli chodzi o książki nie mogę się jednoznacznie wypowiedzieć. Czasami coś mi się podoba, na przykład smoki, a w innej książce mnie drażni. To chyba zależy od tego jak skonstruowana jest fabuła i jaki warsztat posiada autor. Wracają do tematu ulubionych motywów, w mandze nie mam takich wahań. Wiem, co musi być żeby historia mi się spodobała. Na szczęście nie jestem wybredna i często ten motyw występuje ;-). Dlatego chcę Wam przedstawić kolejną "nowość" na polskim rynku. Po co ten cudzysłów? Ponieważ ta historia ma ponad 20 lat!

Fruits Basket należy do rodzaju mang w stylu shoujo, czyli takiego, gdzie motywem przewodnim jest romantyczna miłość (najczęściej nastolatek). Takie historie zazwyczaj są skierowane do dziewcząt.

Nie zawsze, ale bardzo często w tego typu historiach występują:

• dramatyczne zwroty akcji
• elementy i postacie komiczne
• motywy związane z magią i mocami nadprzyrodzonymi