Opowieści z końca świata Ewelina Gac

Witajcie kochani w kolejny lutowy poranek, wyjątkowo w czwartek ;-). Trochę mnie tutaj mniej, ale niestety dopadło nas przeziębienie. Wszystkich. Chociaż muszę przyznać, że ja z Jankiem się trzymam, ale Klara ciężko to przeziębienie przechodzi. Jednak z każdym dniem jest coraz lepiej i tylko patrzeć jak zacznie brykać <3. Niestety tutaj mam straszny dylemat moralny, jako matka. Klara jedyne na co ma ochotę to leżenie i oglądanie bajek. Okey, rozumiem, i taki czas jest potrzebny, ale z kolei Janek nie jest zainteresowany oglądaniem i chce się bawić. Staram się go brać do drugiego pokoju żeby Klara mogła spokojnie oglądać, ale Ona też chce spędzać ze mną czas...Serce mi się kraja jak mówi "mamusiu, pooglądaj ze mną", a za chwilę wbiega Janek i się po nas tarabani. Nie chcę żeby żadne z moich dzieci czuło się pominięte, ale nie wiem jak znaleźć złoty środek :-(.

No, ale dosyć smętów. Zaraz Klara wyzdrowieje i będziemy się razem bawić ;-).

Dzisiaj mam dla Was coś wyjątkowego. Książkę, która bardzo mnie zaskoczyła, bo...przypomniała mi o paru ważnych sprawach.

Opowieści z końca świata Eweliny Gac

Opis:

Kilka lat temu poczułam, że to najwyższy czas, aby wyruszyć na poszukiwania swojego miejsca na ziemi. Wszystko zaczęło się od studenckiej wymiany, która nie tylko zmieniła moją rzeczywistość, ale też plany.

Opowieści z końca świata nie są typową książką o podróżowaniu i życiu za granicą. To historia o życiu, jego zakrętach i… przeznaczeniu. I o tym, że szukając swojego miejsca na ziemi, możemy się dowiedzieć, że jedno takie miejsce nie istnieje.

Zapowiadało się intrygująco. Młoda dziewczyna, przed którą świat stoi otworem. Żadnych ograniczeń, żadnych problemów, czy zobowiązań. Po prostu rzuca wszystko i... wyjeżdża gdzie chce ;-). Turcja, Grecja, USA, Węgry, Czechy. Blisko i daleko, znajomo i obco. 

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę poczułam ukłucie zazdrości. Trochę z powodu takich ciekawych podróży, ale bardziej przez to, że ja nie miałam tyle siły i odwagi, a przecież mogłam podróżować, bo niby kto mi mógł zabronić. Teraz oczywiście nie siedzę i nie myślę, co mogłam osiągnąć i co zobaczyć, gdyby... ale uczucie niespełnienia pozostało. Zabrałam się jednak do lektury i co odkryłam? Ewelina nie pisze jak cudownie jest na obczyźnie, tylko o probie zrozumienia innej kultury. Pyta, obserwuje, wyciąga wnioski. To nie jest kolejny przewodnik turystyczny. To próba pokazania jak subtelnie przenikają się granice tego co znamy i tego, co jest nam obce. 

Miałam okazję odwiedzić niektóre miejsca opisane w książce, m.i. Grecję i Węgry i muszę przyznać, że akurat te rozdziały sprawił mi wiele przyjemności w czytaniu, ponieważ odświeżyły wrażenia jakie sama miałam po wizytach w tych krajach. Podobne wrażenia oraz obserwacje sprawiły, że jeszcze bardziej zapragnęłam odwiedzić inne miejsca opisane w książce Opowieści z końca świata, np. Grecja. Oprócz tego, że jest kolebką naszej cywilizacji, upadła. Jest brudna, niechlujna i zupełnie nie przystosowana do życia w naszych czasach. Wiedzieliście o tym? Nie chcę wymieniać tu miliona innych rzeczy, które równie dobrze opisała autorka. Sami zerknijcie. TUTAJ. A odkryjecie nieznane aspekty miejsc, które wydawały się całkowicie znajome.

Podróże kształcą. Każdy to wie. Uwrażliwiają na piękno, zmuszają do refleksji, ale również odsłaniają żeby, o których nawet nigdy nie myśleliśmy, np. o tym jak Nas obierają obcokrajowcy we własnym kraju. Jako turystów - okey, pieniądze, a co kiedy przestajemy być turystami? Ewelina ma w tych sprawach doświadczenie, o czym pisze w swojej książce Opowieści z końca świata. Mnie ta książka zaskoczyła. Uwielbiam poznawać takie smaczki. Co mi tam po kolejnym opisie super atrakcji, kiedy nie wiem jak się tam żyje? Książka Opowieści z końca świata to odpowiedź na zapotrzebowanie jakie właśnie stawia rynek podróżniczy. My już nie pytamy o fajne miejsce, bo te każdy już dobrze zna, ale o ludzi i przygodę. A któż się lepiej na tym zna niż osoba, która każdy kraj poznaje od podstaw?

Czy muszę Was jeszcze goręcej zachęcać do tej książki ?

Zajrzyjcie TUTAJ. Przeczytajcie fragment i może, tak jak ja, zostańcie do końca świata ;-)

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Panu Maciejowi no i oczywiście Pani Ewelinie, która napisała mi piękną dedykację <3