Kuro (wydawnictwo Waneko)

Jak Wam, moi drodzy mija kwarantanna, bo u mnie to istny rollercoaster. Raz jest fajnie, bawimy się, śmiejemy, wygłupiamy, za chwilę wysłałabym moje dzieci w kosmos albo lepiej siebie i usłyszała... ciszę. Czas kwarantanny to również czas przemyśleń i obserwacji. Nie będę tu poruszać tematów politycznych, bo po prostu mi się nie chce, ale chciałabym poruszyć sprawę, która ostatnio bardzo mnie ciekawi. 

Siedzimy w domu (w większości), spędzamy czas ze swoją rodziną. Często jesteśmy zawaleni obowiązkami domowymi, bo w końcu jest na nie czas. Nie mówię tu o sprzątaniu, czy gotowaniu, ale zauważyłam, że sporo osób wykorzystuje ten czas na jakieś super porządki, czy nawet remont. Okey. Każdy wykorzystuje ten czas jak chce, ale czy nie warto zrobić czegoś tylko dla siebie? Obowiązki nie uciekną, a dokładanie sobie kolejnych rzeczy do zrobienia jest tylko bardziej stresujące. Usiądźmy, odpocznijmy, znajdźmy czas tylko dla siebie. Tak wiem, że przy małych dzieciach (zwierzętach, mężach, żonach ;-)) trudno o chwilę spokoju (chyba, że śpią). Mi się udaje wygospodarować ok. 40 minut na moje... przyjemności. Nie mówię tu oczywiście o czytaniu, bo to przywilej i obowiązek ;-), ale o... ćwiczeniach. Siedzimy w domu, nie ruszamy się. Przez 2 tygodnie raczej nie spasiemy się nie wiadomo ile, ale na pewno rozleniwimy, dlatego zachęcam do aktywności z youtubem ;-). Przyznam szczerze, że dzięki temu, że czekam na tą chwilę relaksu, czas mija mi jakby szybciej. Jakby ktoś bym zainteresowany mogę wysłać parę linków ;-).

Wracając jednak do książek. Dzisiaj mam dla Was historię, która na pewno warta jest uwagi, ale...

Kuro

Zobaczyłam okładkę, pomyślałam, są potwory, to coś dla mnie. Po przeczytaniu pierwszego tomu stwierdziłam, no okey, ale o czym to właściwie będzie? Kuro to historia o dziewczynce o imieniu Koko, która mieszka w wielkiej posiadłości wraz ze swoim kotem Kuro. Nie jest to jednak ani zwykła dziewczynka, ani zwykły kot. Świat, w którym żyje Koko roi się od potworów. Wystarczy zboczyć z wyznaczonej ścieżki, a na pewno zabije nas jakiś stwór. Historia jest trochę mroczna i smutna, ale sama koncepcja jest interesująca. 

Naprawdę podoba mi się tytułowy Kuro. Kot demon, połączenie idealne, któremu zawsze towarzyszy ciekawa historia. Koty to indywidualiści, raczej samotnicy, a demony, wiadomo, są złe i mroczne, chyba że... Kuro jest inny. Jest przyjacielem i strażnikiem Koko. Dziewczynka żyje w nieświadomości, ponieważ najzwyczajniej nie widzi tych wszystkich demonów, które ją otaczają i  przed którymi broni ją jej kot.

Coś tu jednak nie pasuje... O ile sama historia jest ciekawa, chociaż ma bardzo dziwny klimat. O ile pomysł na świat jest bardzo interesujący i gdyby tylko dobrze go przemyśleć byłaby to świetna historia. Tak uważam, że Kuro jest po prostu niedopracowany. Za dużo dziwnych wątków, które nie prowadzą donikąd. Za dużo niejasności i fabularnych niedociągnięć. Kuro czyta się dobrze, ale bez szału.

Kreska

Tutaj przyczepić się nie mogę. Podoba mi się. Postacie są ładne, potwory są straszne. Wszystko na swoim miejscu. Głowna bohaterka odznacza się na tle innych, dzięki czemu jest jeszcze bardziej wyjątkowa. 

Podoba mi się również to, ze w większości Kuro zostało wydane w kolorze, co spotyka się dość rzadko. Jednak sprawiło to, że bardzo przyjemnie czytało się tę historię.

Dla kogo?

Ciężko odpowiedzieć na to pytanie. Historia jest dość mroczna i posiada elementy horroru. Jednak główna bohaterka przedstawia sobą bardzo dziecinne cechy, przez co bardzo kontrastuje z całością. Dlatego uważam, że Kuro będzie odpowiednie dla osób trochę starszych niż młodzież. Powiedzmy takie 20 + ;-)

Autor:                Somato

Tłumaczenie:    Karolina Balcer

Wydawnictwo: Waneko

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Waneko