skarby na półkach

 Dzisiaj będzie bardzo wyjątkowo! Ponieważ dzisiaj zaplanowałam dla Was coś innego niż mangę. Niektórzy na pewno się z tego powodu ucieszą ;-). Rozumiem, że nie jest to klimat dla wszystkich, ale i tak się nie poddam! Nadal zamierzam prezentować Wam różne historie zamknięte w komiksach z dalekiego wchodu. Jednak dzisiaj chcę przedstawić książkę, którą pokochałam od razu. Klara musiała do niej trochę dorosnąć, ale jeśli chodzi o ilustracje to podobały się jej od początku, a Janek zapytacie? On ostatnio jest zachwycony każdą książką ;-)

Historia przedstawiona w Dziewczynki latają wysoko opowiada o bardzo ważnych sprawach. Jak można się domyślić, poznajemy marzenia trzech zupełnie różnych dziewczynek. Marzenia jak to marzenia, czasem są trudne do spełnienia, ale najważniejsze jest to aby dążyć do ich realizacji, pokonując przeszkody i się nie poddawać.

Podoba mi się to, że autorka przedstawiła nie tylko różne marzenia, ale też różne dziewczynki. Chude, grube, wysokie, niskie, ciche i głośne. Bardzo fajnie współgra to z ich marzeniami.

Ciekawym pomysłem było też stworzenie Pana CHCIEĆ-TO-MÓC oraz drużyny przszkadzaczy, której dowodzi PAN NIE-UDA-Ci-SIĘ. 

Staram się wychowywać dzieciaki tak aby nie bały się próbować i się nie poddawały. Nie mają jeszcze sprecyzowanych marzeń, ale to, co robią teraz jest drogą do ich znalezienia. Dlatego uważam, że nawet bolesny upadek, zdarcie kolana, czy podarcie kartki jest potrzebne. Książka Dziewczynki latają wysoko idealnie wpasowuje się w to, co chcę przekazać moim dzieciom. 

Chyba najbardziej z tej całej bandy przeraża mnie Pan Nierówność, który szepcze do ucha dziewczynkom, że są gorsze od chłopców.  Wiadomo, trzeba (a przynajmniej powinno się) zaakceptować fakt, że różnimy się od siebie. Nie tylko ze względu na płeć, ale ogólnie i całkowicie. Jestem w stanie zgodzić się z tym, że chłopcy potrafią szybko i dobrze biegać, ale czy to oznacza, że dziewczynki nie mogą tego robić? Tak samo jest z każdą inną rzeczą. Każdy z nas może robić, to co tylko chce, o czym tylko zamarzy. Warunek jest jeden. Nad marzeniami trzeba pracować. Jednemu uda się to szybciej, drugiemu wolniej, ale bez poświęcenia nic nie osiągniemy.

Mnie po przeczytaniu tej książki nachodzi bardzo smutna refleksja. Ile jest dziewczynek, którym ta banda odebrała marzenia? Ile dziewczynek zwątpiło w swoje możliwości, bo nikt im nie pomógł w nie uwierzyć? Dlaczego tak łatwo się poddajemy i nawet najostrzejsze kamyki w butach przestają nam przeszkadzać? Dlaczego ich po prostu nie wyrzucimy...

Tytuł:   Dziewczynki latają wysoko

Autor: Raquel Diaz Reguera

Tłumaczenie: Tomasz Pindel

Wydawnictwo: Debit

Premiera: 18 kwietnia 2018

 Niedziela. Dzień lenia. Nic nie trzeba nic robić (mówię oczywiście o pracach dodatkowych, zrobienie obiadu się nie liczy ;-)), można odpocząć, pooglądać bajki, poczytać książkę, wyjść na spacer. Niedziela od tego jest, ale czasami trafia się takie coś, co każę trochę inaczej spożytkować dzień. Wczoraj (była niedziela, jakby ktoś nie wiedział ;-)). Byłam z dzieciakami na basenie, potem drzemka, obiad, spacer. Standard. Ale jakoś tak zrobiło się nam za dużo dnia. Wróciliśmy do domu, godzina 17, co tu robić. Dzieciaki były znudzone wszystkim. To nie, tamto nie. Potrzebowały odmiany. Z pomocą przyszedł... oczywiście Alexander.

Pieczątki to zawsze fajna zabawa. Korzystamy z nich przy każdej możliwej okazji. Przy dekorowaniu, czy pieczątkowaniu ;-) (gdyby ktoś nie wiedział, jest to diametralna różnica, dekorować można kartkę, w ostateczności kolorowankę, pieczątkować można wszystko, co mama pozwoli albo nie zauważy), czy po prostu bo dawno nie było. U nas zawsze jest przy tym masę zabawy i radości. Dlatego, kiedy dzieciaki wczoraj zaczęły wymyślać, od razu po nie sięgnęłam. Efekt? dobre pół godziny spokoju. Byłoby więcej, ale nie zgodziłam się na pieczątkowanie ścian i lodówki.

Jakość

W tej kwestii Alexander jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Trzonki są drewniane, dzięki czemu są wytrzymałe na odciskanie. Pieczątki są gumowane, dzięki czemu ładnie odbijają się na kartce. Klej, który łączy ze sobą te dwa elementy - mocny i trwały, Nie trzeba się martwić, ze zaraz coś się odklei i zgubi. Tusze w estetycznym, zamykanym opakowaniu na pewno nic nie pobrudzą. No chyba, że ktoś włoży tam rękę specjalnie. To od razu mogę Wam powiedzieć (z własnego doświadczenia), że są one (tusze) również trwałe i ciężko zmywalne ;-).

Ah, no i są jeszcze naklejki! Zostawiłam je jednak na cięższe, zimowe czasy, kiedy będziemy musieli siedzieć w domu.

Zadowolenie

Tak jak już Wam wspominałam, dzięki pieczątkom miałam chwilę żeby usiąść i napić się kawy. Dzieciaki były bardzo zadowolone i od razu oddały się tworzeniu. Siedziałam cicho jak mysz pod miotłą żeby im nie przeszkadzać. Zdecydowanie polecam wszystkim rodzicom, dzieciom, dziadkom itd. (przedział wiekowy jest mało istotny, każdy kiedyś chciał być panią na poczcie i robić stempelki także gwarantuję dobrą zabawę dla wszystkich). 

Wybór

Ja wybrałam zwierzątka, bo niestety jeszcze nikt nie wpadł na to żeby połączyć dinozaury z księżniczkami ;-), a zwierzątka są najbardziej uniwersalne. Nie oznacza to jednak, że to jedyny wzór. >>TUTAJ<< możecie wybrać coś dla siebie.

Na koniec autentyczne zdjęcia z zabawy. Uwierzycie, jak Wam powiem, że nie chcieli oglądać bajek tylko woleli pieczątkować? Sami zobaczcie

Za zapewnienie rozrywki w niedzielne popołudnie dziękuję Alexandrowi :-).

 Dzisiaj piszę dla Was późną nocą, ponieważ dzieciaki dopiero usnęły i zwolniły książkę, którą chciałabym Wam dzisiaj przedstawić. Zdarza mi się zamówić książkę, do której wcale nie jestem przekonana. Czasami nie pasuje mi treść, innym razem ilustracje, a czasami jest po prostu dziwna. Tak było z Teraz będziesz kurą (o której pisałam >>TUTAJ<<), czy serii A ku ku Wydawnictwa Babaryba, o której koniecznie muszę napisać. Podchodziłam bardzo sceptycznie do tych pozycji, ale okazały się strzałem w dziesiątkę i często jest tak, że dzieciaki nie wyjdą z łóżka zanim którejś z tych książek im nie przeczytam. Tak samo było i z tym tytułem. Gdzieś widziałam, gdzieś mi mignęła, pomyślałam, okey, spróbuję. Okazuje się, że muszę mieć jakiś zepsuty radar na fantastyczne książki, bo to, co dla mnie jest takie o, staje się totalnym niezbędnikiem naszej domowej biblioteczki. Przedstawiam Wam...

Kiedy mama musi ogarniać cały dom sama jest strasznie zabiegana, ciągle się gdzieś śpieszy, ciągle musi coś zrobić. Przychodzi jednak dzień, w którym nic nie układa się tak jak powinno, budzik nie dzwoni, autobus ucieka, skrzypce znikają w tajemniczym okolicznościach. Każdy z Nas na pewno nie raz odczuł skutki nagromadzenia się codziennych niepowodzeń. I wtedy mama zmienia się... no właśnie, czy ktoś ma jakiś pomysł w co mogła się zmienić mama żeby ze wszystkim zdążyć na czas ;-)?

Klara zakochała się już w samych ilustracjach, prostych i minimalistycznych. A jak zaczęliśmy kartkować... książka ma 36 stron, na których jest bardzo mało tekstu. Po godzinie znałam ją na pamięć, dzieciaki też, ale to wcale nie oznaczało, że mam przestać czytać...

Chociaż Mama w galopie ma bardzo pozytywny przekaz, Jimena Tello  zadbała o jego realność ubarwiając fabułę elementami negatywnymi. Nie są to kwestie determinujące całą historią, ale na pewno zwracają uwagę na bardzo ważne kwestie.

Oczywiście, nie mogę Wam zdradzić jak kończy się ta opowieść. Jedyne, co mogę zdradzić to to, że ja na końcu zrobiła aaaa...haha, a Klara śmiała się w głos ;-)

Dlaczego w tej historii nie ma Janka? Ponieważ on siedział i piszczał z radości za każdym razem jak czytałam Mamę w galopie od nowa ;-)

Za możliwość zapoznania się z tą historią dziękuję Stowarzyszeniu Sztukater.

psssst. To jeszcze ja ;-). Sztukater szuka nowych recenzentów, także gorąco zachęcam. Ja jestem bardzo zadowolona z tej współpracy :-).

Czwartek to taki dobry dzień. Mogę Wam przedstawić kolejną niesamowitą historię, która została wpisana w obrazy. Manga, bo o niej mowa ma w sobie wiele ciekawych aspektów. Nie licząc kreski, do której trzeba się przyzwyczaić i czytania od tyłu, które również może sprawiać pewne trudności, najważniejsza jest fabuła. Dzisiaj chciałabym zapoznać Wam z mangą, która bardzo wpasowuje się w przyjęte standardy wschodnich komiksów i albo się ją polubi, albo znienawidzi. 

 Zaczynamy kolejny tydzień. Czy tak jak ja lubicie zaczynać coś od poniedziałku? Taaak, wiem, że wszelakie poradniki mówią, że ze zmianami, czy zaczynaniem czegoś nie należy czekać do konkretnego dnia, czy terminu, ale ja się nie słucham i zazwyczaj zaczynam właśnie od poniedziałku. Cel na ten tydzień? Selekcja zabawek/książek/gier dzieciaków. Czy mi się uda, zobaczymy, na razie ogrom tego, co mają przeraża mnie i mam nadzieję, że uda mi się obiektywnie podejść do tematu, a nie jak zwykle "to się jeszcze przyda". Jest jednak coś, czego nie wolno mi ruszyć, bo już parę razy przekonałam się, że dzieciaki lubią do tego wracać (zazwyczaj nieoczekiwanie, w zupełnie przypadkowym momencie, no ale...wiadomo jak jest), są to czasopisma.