Dzieci poszły do przedszkola, czas zabrać się za dorosłe tematy ;-). Nie żebym nie lubiła grać w gry, ale czytanie książek wychodzi mi znacznie lepiej. Ostatnio szukałam czegoś, co trochę mnie rozrusza w jesienny wieczór. W nowościach Taniej Książki jest wiele interesujących pozycji i bardzo ciężko się na coś zdecydować. Dlatego dzisiaj  chcę przedstawić Wam niezwykle czarującą historię o pewnych przesympatycznych... wiedźmach. 

Może trochę nagięłam prawdę. Ród Koźlaczków wcale nie jest taki miły i sympatyczny, Członkinie tej rodziny są bardzo silnymi i niezależnymi kobietami. które same potrafią o siebie zadbać i nie ważne, czy zagraża im jakiś demon, czy miejscowy mafioso. One dają sobie radę, ze wszystkim...

Długo czekałam na taką książkę. Zazwyczaj kiedy w grę wchodzi połączenie świata fantastycznego z rzeczywistym, dominującym wątkiem fabularnym jest ukrywanie. Tymczasem w Cud. Miód. Malina, owszem zwykli śmiertelnicy nie bardzo wiedzą, co dzieje się kiedy akurat nie patrzą w odpowiednim kierunku. No chyba, że mówimy o Zielonym Jarze. Tam akurat wszyscy mają świadomość, że to miejsce wybrała rodzina Koźlaków, które potrafią być bardzo urokliwe ;-)

Tym razem zacznę od końca, ponieważ o samej fabule mogłabym się rozpisywać bardzo długo, a tak przynajmniej będę wiedziała, że pora już na finisz. A zatem, ilustracje.

Kiedy zobaczyłam okładkę pomyślałam, że mam do czynienia z jakąś młodzieżówką. Bo co może reprezentować młoda dziewczyna w stylu pin up, z kozą w tle? Jednak kreska tak mi się spodobała, że postanowiłam zaryzykować. Okazało się, że nic nie wiem. Magdalena Babińska doskonale oddała klimat tej książki. Komiksowy styl z dużą dawką humoru sprawia, że naprawdę czeka się na kolejną ilustrację. Ja jestem totalnie zauroczona jej pracami i z chęcią przeczytałabym każdą książkę, którą by ilustrowała ;-).

Cud. Miód. Malina to nie kolejna, mroczna historia o tym jak to wiedźmy rzucały uroki i paliły się na stosie. No dobra, uroki są, ale w bardzo Koźlaczkowym stylu. Przede wszystkim to historia o rodzinie. O rodzinie, w której panuje matriarchat i to nie byle jaki, ponieważ nestorką roku jest Narcyza Koźlak. Niby babcia, niby 150 lat na karku, ale nie tylko nie wybiera się na tamten świat, ponieważ mimo wieku potrafi jeszcze zdrowo nabroić ;-).

O samej fabule mogłabym się rozwodzić bardzo długo. Aneta Jadowska  totalnie trafiła w mój gust. Mam nadzieję, że kolejne pomysły na przygody Koźlaczek (czekam na historię matki Aronii - Delfiny) szybko stworzą się w jej głowie i już nie długo będziemy mogli poznać dalsze losy tych niesamowitych wiedźm.

Nie mogę nie wspomnieć o imionach. Malina, Narcyza, Aronia, Jagoda, Jodła, Sasanka, pięknie, aromatycznie i...niesamowicie magicznie. Jednak nie tylko za imiona uwielbia się Ród Koźlaczek, ale przede wszystkim za charakterki. Tak bardzo polubiłam cały ten sabat, że nie tylko chciałabym żyć w ich świecie, ale również być częścią ich sabatu. Już nawet wybrałam sobie odpowiednie imię - Pokrzywa ;-).

Dlaczego zasługujemy na takie wiedźmy? Ponieważ w obecnych czasach (mam tu na myśli konkretne wydarzenia, o których obiecałam się publicznie nie wypowiadać) Te bohaterki pokazują, że wszystkiemu można stawić czoła. Nie ważne, czy sytuacja jest skrajnie beznadziejna, nie można tracić nadziei. Nie potrzebują mężczyzn do ratowania z opresji, same świetnie radzą sobie z każdym problemem. A robią to oczywiście w Koźlaczkowym stylu ;-).

Tytuł:   Cud. Miód. Malina

Autor: Aneta Jadowska

Ilustracje: Magdalena Babińska

Wydawnictwo: SQN

Premiera: 31 października 2020

Za ekscytującą, pełną prychania ze śmiechu przygodę, dziękuję Taniej Książce.

 Jak już wiecie z poprzedniego wpisu, siedzieliśmy w domu. Na szczęście dzieciaki szybko poczuły się lepiej, a podoba sprawiła, że dało się wyjść na spacer. Powiem Wam uffff... po paru dniach siedzenia w domu dobrze jest odetchnąć świeżym powietrzem. Dzięki takiemu dotlenieniu, lepiej się śpi. A jak się śpi to się nic nie mówi, przynajmniej świadomie. Dlaczego o tym wspominam, cóż... jako matka 4 latki i 2 latka, bardzo cenię sobie tę ciszę ;-). Klara mówi cały czas, odkąd wstanie, dopóki się nie położy, a i jak już leży to często jeszcze o czymś opowiada. Janek, jeszcze nie mówi, ale po doświadczeniu nabytemu z jego siostrą, nie będę go specjalnie zmuszać żeby zaczął ;-).

Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić grę słowną, która odkryje przed Wami tajemnicę słów, o których istnieniu mogliście zupełnie zapomnieć. Trzeba naprawdę sięgnąć w głąb swojej wiedzy leksykalnej aby sprostać temu zadaniu ;-).

Muszę przyznać, że nie jest to łatwe zadanie i naprawdę trzeba się nagłowić żeby stworzyć zdanie na określony temat z nakazaną literą. Jednak to tylko sprawia, że rozgrywka jest jeszcze fajniejsza. Gra przeznaczona jest dla dzieci powyżej 8go roku życia,  ale myślę, że ogarnięty 6 latek dałby sobie z nią radę. 

Warianty gry zapisane w instrukcji są dwa, ale są tak elastyczne, że bardzo łatwo można je modyfikować i nawet maluchy mogą spróbować swoich sił.

Bardzo fajnym pomysłem jest tytułowa szmatka, która podczas rozgrywki przekazywana jest w ręce aktualnego lidera, który zakłada ją sobie na głowę. Gra jest tak dynamiczna, że tak naprawdę w każdej rundzie może być inny lider, wszystko zależy od naszej kreatywności i ilości zdobytych punktów. 

Uważam, że jest to idealna gra na jesienny wieczór, ponieważ sprawia, że nasze szare komórki zaczynają intensywnie pracować. Prawie tak jakbyśmy wyszli na spacer ;-).

Akcja Atrakcja Aranżacja Alexander ;-).

Kiedy siedzi się w domu dni zlewają się jeden ciąg. W tym tygodniu siedzimy w domu bardziej niż zwykle. Dzieciaki dopadła infekcja. Na szczęście to nic poważnego i mają wiele siły na zabawę. Nie oznacza to oczywiście, że ja mam aż tyle chęci ;-). Coś jednak robić trzeba, bo dłuższe nic nie robienie nie jest dla nas czymś normalnym. W takich chwilach cieszę się, że moje dzieci mają dużo swobody w wymyślaniu zabaw, bo nagle okazuje się, że umycie większość zabawek w wannie jest super zajęciem na dłuższy czas. Jedyne, czego żałuję to tego, że w tym tygodniu choroba zepsuła plany na herbatkę...

Mimo to dzisiaj chciałabym Wam przedstawić grę słowną, której daleko do statecznej rozmowy w angielskim stylu. Alicja w krainie słów to szalona konwersacja z Królową Kier, która jak wiadomo ma zawsze oryginalne pomysły. Tym razem wpadła na pomysł aby urządzić herbatkę, zaprosić śmietankę towarzyską ze swojego królestwa oraz...zakazać używania niektórych liter. 

Naszą uwagę przykuwa od razu pudełko. Ilustracje stworzone przez Asterman Studio oraz grafiki autorstwa Nikosa Rovakisa i Steliosa Kourtisa, sprawiają, że od razu wczuwamy się w klimat szalonej herbatki w towarzystwie Kapelusznika, Alicji, Białego Królika, czy innych postaci znanych z tej historii. Natomiast kiedy otworzymy pudełko... no tutaj dzieje się po prostu magia. Żywe kolory, piękne ilustracje, wszystko ładnie wydrukowane, żetony z czytelnymi napisami. B-A-J-K-A. No i jeszcze ta jedna mała rzecz, która (mnie) cieszy najbardziej. Imbryczek odmierzający czas i grający melodię. Nie znając zasad gry uważałam, że jest on totalnie uroczy i koniecznie chciałam go wypróbować. Jednak podczas rozgrywki już nie jest taki przyjazny, bardziej określiłabym go jako szalony ;-).

Jeśli chodzi o samą rozgrywkę to mam mieszane uczucia. Jest śmiesznie, kreatywnie, wesoło, ale nigdy nie uczestniczyłam w tak żywej rozgrywce i trochę pokonała mnie jej dynamika. Po prostu w Alicję w krainie słów trzeba zagrać parę razy, a wtedy rozgrywka staje się zdecydowanie łatwiejsza.

A więc, zasiądźmy do herbatki.

W grze może wziąć udział maksymalnie 8 graczy. Mamy do wyboru różne postacie z tej historii i każda z nich ma wyjątkową właściwość. Kapelusznik może wydłużyć czas swojej tury, a Alicja zdobywa dodatkowe punkt. Tak naprawdę wszystkie postacie mają ciekawe bonusy, dzięki czemu dynamika rozgrywki jest naprawdę bardzo przyjemna i nieprzewidywalna.

Warto też ustalić poziom trudności, ponieważ zakazanych liter może być aż 4, co jest już naprawdę wyzwaniem. Gra skierowana jest dla osób (bo już ciężko powiedzieć dzieci ;-)) od 10go roku życia w górę. Dlatego i ile dorosły jakoś poradzi sobie z  maksymalną ilością zakazanych liter, tak dziecko może mieć z tym problem. Można też, ale to już jest totalnie indywidualna sprawa, wykluczyć jakieś tematy rozmów. Oczywiście twórcy gry zadbali aby nie były to tematy kontrowersyjne tj. seks, czy religia, ale żeby nie podsuwać dzieciom pomysłów można wykluczyć np. ostre przedmioty ;-).

Kiedy już wygodnie zasiądziemy do herbatki wystarczy się tylko rozsiąść i... nie poddać się melodyjce imbryczka ;-). Tak naprawdę nie wiem, czy ma od odmierzać czas czy również dekoncentrować. Mimo to idealnie pasuje do klimatu gry jak i do samej historii o Alicji. Zastanawia mnie dlaczego twórca oryginału jak i twórczy licznych adaptacji nie wpadli na pomysł aby ożywić imbryk ;-).

Alicja w krainie słów to gra, w którą każdy powinien zagrać. Jest zabawna, dynamiczna i kreatywna. Podczas rozgrywki oczywiście można pić herbatę niczym angielski lord, ale nie zapomnijcie, że może być w niej jakiś szalony składnik, tymianek lub pokrzywa ;-). W tej zabawie przede wszystkim liczy się inwencja twórcza.

Tytuł:                 Alicja w krainie słów

Autorzy:            Chris Darsaklis

                           Spyros Koronis

Ilustracje:         Asterman Studio

Grafika:            Nikos Rovakis

                           Steliosa Kourtisa

Wydawnictwo: Egmont

Premiera:         18.11.2020

O innych ciekawych grach możecie dowiedzieć się na stronie projektu Grajmy!

Za tę niesamowicie bajkową i żywą grę, dziękuję Wydawnictwu Egmont

 Są takie weekendy, że naprawdę nie ma się ochoty na poniedziałek. Jednak on i tak nieubłaganie przychodzi. Dobrze, że moje poniedziałki umilają wpisy na bloga, bo nie wiem, jakbym to przeżyła ;-). Zwłaszcza, że weekend był baaardzo udany. O ile kiedyś udanym weekendem nazwałabym imprezę w sobotę i przespanie całej niedzieli, tak teraz najbardziej lubię zupełnie zwykłe czynności, tj. spacer, pieczenie ciasta, czy czytanie książki. Tak się składa, że w ten weekend zrealizowałam wszystkie te czynności i czuję się naprawdę wypoczęta i zrelaksowana.

Chociaż książek przybywa, a półki zaczynają uginać się od ciężaru to nie mogę się powstrzymać przed dokładania nowych egzemplarzy. Mój stosik wstydu jest tak duży, że... wstyd! Zdarzają się jednak momenty kiedy uda mi się sięgnąć po jakąś książkę z tych "na kiedyś". Na razie nie mogę Wam zdradzić, co mnie tak pochłonęło, ale przeczytanie 800 stron w tydzień, przy wszystkich moich obowiązkach to naprawdę niezły wynik.

Jedyną książką jaka odciągnęła mnie od mojej lektury była Balanowa 5. Wszystko dlatego, że dzieciaki nie mogły się od niej oderwać, bo cięgle znajdowały coś nowego, czego przy poprzednim czytaniu nie zauważyły.

Nie ma co zdradzać szczegółów. Opis Balonowa 5 jest na stronie. Ja chciałabym się skupić na dynamice tej książki. 

Każdy, kto mieszkasz w blogu, wie jak jest. Ściany cienkie jak papier, sąsiedzi są prawie jak rodzina, każde piętro rządzi się swoimi prawami. I właśnie to chce przybliżyć najmłodszym Mikołaj Pasiński. W Balonowej 5 mamy prostą fabułę, w której dynamizm przeplata się z humorem. Wszystko napisane jest prostym językiem, dzięki czemu młodsi nie gubią się w fabule, a starsi mogą czytać samodzielnie.

Staram się zawsze przejrzeć książki, które będę czytała dzieciom. Tak w razie czego. Z Balonową 5 było podobnie. Przejrzałam. Zerknęłam. Stwierdziłam okey, przeczytamy. Szczerze powiedziawszy książka przeleżała chwilę na półce. Nie dlatego, że była nudna, czy nieciekawa. Powiedzmy, że czekała na swoją kolej. Przekonałam się już, że to, co robisz ma znaczenie. Jak przekonać dziecko do czytania książek? Czytaj. Kiedy moje dzieciaki oglądają bajki, czytam. Kiedy mam chwilę wolnego czytam. Kiedy dzieci idą spać, a książka jest mega wciągająca, czytam i nagle, zupełnie nie wiadomo jak i dlaczego, dzieciaki same zaczynają sięgać do półki z książkami. Tak było z Balonową 5. Kiedy pochłonęła mnie lektura, dzieciaki zaczęły szukać czegoś dla siebie. Znalazły tę książkę. Siadły i zaczęły oglądać. Ilustracje Gosi Herby są bardzo wyraziste, sympatyczne i energiczne. Nic dziwnego, że od razu podobają się dzieciom. Mi natomiast najbardziej przypadły do gustu aranżacje różnych mieszkań, ponieważ da się w nich odczuć swoisty indywidualizm i ekspresję. Wracając jednak do tematu. Połączenie historii napisanej przez Mikołaja Pasińskiego z ilustracjami Gosi Herby sprawiło, że do naszych rąk trafia bardzo fajna książka. Dużo się w niej dzieje, każda postać jest inna, każdy znajdzie swoją ulubioną. Balonową 5  można czytać nieskończoną ilość razy (ja już straciłam rachubę, który razy ją czytamy), a mimo to zawsze znajdzie się w niej coś nowego, co uczyni tę historie jeszcze ciekawą.

Przypomniałam sobie jak to jest mieszkać w bloku. Przypomniałam sobie wszystkie historie związane z tym okresem. Na razie nie planuję się przeprowadzać, ale dzięki Balonowej 5 moje dzieci mogą przekonać się jak się mieszka w bliskim sąsiedztwie innych... obywateli ;-).

Tytuł:   Balonowa 5

Autor: Mikołaj Pasiński

Ilustracje: Gosia Herba

Wydawnictwo: HarperKids Polska

Premiera: 16 października 2019

Nie poznalibyśmy tej historii, gdy Harper Kids nie zdecydowało się na jej wydanie ;-).

 Poniedziałek, ah. Chwila wytchnienia ;-). Dzieciaki w przedszkolu, a ja spokojnie mogę ogarnąć to, co chciałam ogarnąć przez weekend, ale pogoda była tak kusząca, że szkoda było siedzieć w domu. Chociaż sporo czasu spędziliśmy na dworze to dzieciaki i tak zdążyły zrobić totalny Armagedon, ale wiecie co, trudno czytałam gdzieś artykuł, ze w dzieci w bałaganie lepiej się bawią ;-).

Niestety nie da się przeoczyć tego, że mamy jesień. Dni są tak krótkie, że zanim się obejrzę robi się ciemno. Dzieciaki po całym dniu w przedszkolu też nie mają ochotę na nic konkretnego, a tym bardziej bardzo wymagającego. Na szczęście mamy Alexandra i jego jesienne nowości ;-).

Dzisiaj chcę przedstawić Wam grę, w której każdy ma szansę wygrać, a nie tylko ten najsprytniejszy ;-). 

Nigdy nie wiem jak moje dzieci zareagują na grę, czy książkę. Wydaje mi się, że znam ich gust, chociaż nie ukrywam, że często kieruje się własnymi kryteriami ;-) i muszę przyznać, że trochę bałam się tej gry, ponieważ czynnik losowy jest w niej bardzo ważny. Na szczęście moje obawy były bezpodstawne i dzieciaki świetnie się odnalazły w rozgrywce.

Złap robala to gra, która polega na planowaniu, celności i sprytowi, a żeby wygrać wystarczy tylko nakarmić biedne głodne kurczaki. Proste, prawda? Prawie ;-).

Naszą planszą jest trawnik z tarczą, na której rzuca się 3 kości, które odpowiadają kolorom poszczególnych części robaka. Aby wygrać potrzebujemy 3 jednokolorowych robaków - niebieskiego, żółtego i czerwonego. Oczywiście kostki nie chcą układać się tak aby wypadały odpowiednie pola, ale w swojej turze możemy rzucić jeszcze dwa razy (razem mamy 3 rzuty), tylko żeby nie było tak łatwo musimy rzucać wszystkimi kośćmi od nowa. Istnieje jeszcze jedna możliwość manipulowania kostkami, ale do tego potrzebna nam celność i precyzja. Jeśli kości rzucone na trawnik trafią idealnie w pola, nie wystając za linie, możemy przekręcić kostkę tak, jak nam potrzeba. Jeśli jednak kostki znajdą się poza trawnikiem, zostajemy z takim robakiem, jaki się wylosował. 

Powiem Wam, że rozgrywka wygląda ciekawie, ponieważ dzieci uczą się w ten sposób, tego, że aby wygrać muszą zaplanować nie tylko jeden ruch, ale i kolejne posunięcia. Klara, która nie lubi przegrywać bardzo szybko zrozumiała, że tym razem spostrzegawczość i szybkość nie wystarczą, musi zaplanować swoje działania, a Janek, no cóż On się cieszył z rzutów kośćmi i z robaków ;-).

Jest to gra, którą zdecydowanie polecam na długie jesienne wieczory, ponieważ młodszym sprawia wiele radości, starszym satysfakcję z wygranej, a tym najstarszym cóż... nie powiedziałam, że wygrałam, ale sama rozgrywka sprawiła mi wielką przyjemność :-).

Za tę fantastyczną grę, której grywalność jest proporcjonalna do jesiennych wieczór, dziękuję Alexandrowi.

 Ostatnio nachodzi mnie jakaś nostalgia i zaczynam przeglądać stare zdjęcia. Może nie aż tak stare, bo z 2016 roku, ale wydaje się jakby od tego czasu minęły całe dekady. Nie sądziłam, że tak zmieni się moje życie, nie sądziłam, że będę taką matką. Ano właśnie, jaką?

Oglądając te wszystkie memy "jak będę matką to nie pozwolę...", "moje dzieci nigdy nie będą..." Taaaak, teraz to bawi. Chociaż mam pewne zasady, których trzymam się bardzo mocno. Na pewno nie jestem matką idealną, tzn. taką książkową i perfekcyjną, ale wydaje mi się, że nie mam też na co narzekać. I teraz dochodzimy do kwestii, którą chciałabym dzisiaj poruszyć. Poświęcenie. Nie mówię tu o całkowitym poświęceniu się dzieciom, ale o pewnych tego aspektach. Jak bardzo jesteście w stanie wyjść poza swoją strefę komfortu żeby sprawić przyjemność swoim dzieciom? Bo mi się wydaje... że ja żadnej granicy nie mam ;-). Wiecie, to tak jak z tym słynnym dialogiem w Chłopaki nie płaczą, kiedy z kranu ma lecieć Johnny Walker ;-). Nie jest to dla mnie nic strasznego. Mam być kotem, będę kotem, mam być koniem, będę kotem, mam czytać książkę po angielsku, będę czytać. Rozumiecie, o co chodzi ;-)?

Dlatego dzisiaj mam dla Was właśnie pewną książkę, która sprawia mi tyle samo przyjemności, co trudności z czytaniem. Przed Wami Muminki. Wielki Słownik Obrazkowy polsko-angielski. 

Dodatkowo możemy się też dowiedzieć albo sobie przypomnieć, zależy kto czyta ;-). Co postacie z Muminków lubiły, np. czy wiedzieliście, że Mała Mi lubi jeść naleśniki ;-)?

Możemy też poznać nieznanych wcześniej bohaterów, mnie totalnie zaskoczyła Mimbla, która wygląda jak dorosła Mała Mi.

Podsumowując:

Są muminki (to priorytet ;-)

Słownik jak sama nazwa wskazuje jest Wielki i czytelny.

Tematy są życiowe i przydatne, więc po latach łatwiej przypomnisz sobie jak mówi się na łyżwy (skates) niż wyrafinowany (sophisticated) ;-).

Tytuł:   Muminki. Wielki słownik obrazkowy polsko-angielski.

Autor: Kaataja Paivi, Turkulainen Rikka

Ilustracje: Tove Jansson

Wydawnictwo: HarperKids Polska

Premiera: 28 października 2020

Za ten niezwykle cenny nabytek, który na pewno posłuży wielu pokoleniom mojej rodziny (już ja o to zadbam zeby moje wnuki też poznały muminki ;-)), dziękuję HarperKids Polska.

Dzisiaj wyjątkowo nie chcę komentować tego, co działo się wczoraj w naszym kraju. Nie ma słów usprawiedliwienia dla bandy kretynów, którzy mają za daleko do jakiegokolwiek myślenia. Jednak, to co dzieje się dookoła sprawia, że otwieram się na nowe sposoby postrzegania świata i uważnie słucham wszystkich argumentów. Oczywiście tych logicznych, bo na bełkot szkoda czas...

Dzisiaj temat dość kontrowersyjny. Osoby o bardzo konserwatywnych poglądach będą raczej zniesmaczone. Jednak uważam, że jest to tak ciekawa i nietuzinkowa historia, że szkoda by było nie podzielić się z Wami moimi wrażeniami. 

Zacznijmy od tego, czego można spodziewać się już po samej okładce. Herezja miłości to erotyk. Nazywany też hentai. A więc możemy być pewni, że w środku znajdziemy dość odważne ilustracje aktów seksualnych oraz innych związanych z tym czynności. Jak Wam już kiedyś wspominałam, erotyka, czy pornografia nie przeraża mnie. Nie jest ona dla mnie tematem, o którym nie mogłabym porozmawiać. Wiadomo, powinno mieć to granice dobrego smaku i intymności, ale uważam, że cielesność jest czymś tak naturalnym, że nie można się jej wstydzić.

Wracając jednak do okładki, od razu przykuwa naszą uwagę niezwykle zmysłowa kreska. Mi osobiście kojarzy się z Alichino, którą miałam okazję czytać bardzo dawno temu i bardzo mi się podobała, ponieważ też była związana z tematyką anielsko-diabelską. Dodatkowo nie mogę też odmówić jej (okładce) stylistyki Clampa, którego jak wiecie, uwielbiam ;-). Paleta barw jaka została zastosowana sprawia wrażenie przepychu i uduchowienia, co dodatkowo przyciąga i... kusi.

Jak już Wam wspominałam, doskonale wiedziałam, co mogę znaleźć w tej historii. Zawsze jedyne czego obawiam się w takich mangach to przerost formy nad treścią, czyli w skrócie więcej seksu niż fabuły. Na szczęście w Herezji miłości jest to na tyle wyważone, że dostajemy bardzo ciekawą historię z elementami erotyku, a nie odwrotnie.

Yoshino w wieku 13 lat zostaje osierocona. Tułając się od jednego krewnego do drugiego zaznaje tylko upokorzenia i molestowania. Pewnego dnia w antykwariacie znajduje książkę o przywołaniu demonów. Nie mając nic do stracenia przywołuje jednego z nich - Beliala i podpisuje z nim cyrograf. Demon od tego czasu aż do końca jej dni jest zobowiązany spełniać każde jej życzenie. Haczykiem w tej umowie jest to, że Yoshino w każdym miesiący musi zapłacić własnym ciałem. Nie jest to jednak manga perwersyjna. Więc Belial z konkretniejszymi akcjami czeka aż dziewczyna będzie pełnoletnia. 

Sami widzicie, historia nie jest jakaś strasznie ociekająca seksem i perwersją. Dzięki temu mogłam skupić się na fabule i odkryć parę naprawdę ciekawych tematów do rozważań.

Pierwszą rzeczą, która uporczywie drążyła moje myśli było to, czy miłość może być karą? Taką przez którą się cierpi. Taką, która doprowadza do upadku. Nie chodzi mi o nieszczęśliwą i nie odwzajemnioną miłość, tylko o taką, której się wcale nie chce i przez to kocha się jeszcze bardziej? Ta manga niejako daje odpowiedź na to pytania.

Ciekawym wątkiem jest również prowadzenie przez Beliala albumów ze zdjęciami. Robi to dlatego, że Yoshino kiedyś miała takie życzenia. Okey. Była dzieckiem, chciała mieć jakieś pamiątki związane z "opiekunem", ale ta chęć z czasem jej minęła, a on dalej prowadzi te albumy, bo obiecał, że będzie spełniał jej życzenia do końca życia. Zastanowiło mnie, czy taka skrupulatność w realizowaniu zadań nie jest przypadkiem cechą nadprzyrodzoną. Rzadko zdarza się żeby ludzie realizowali jakieś zadania aż do swojej śmierci. Natomiast zarówno anioły jak i demoty czas nie obowiązuje, więc nie śpieszą się i mogą sobie pozwolić na taką skrupulatność.

Jest wiele takich smaczków, które sprawiają, że ten erotyk nie jest tylko durnym romansidłem. Jednak tutaj nie będę nikogo oszukiwać, to już trzeba po prostu lubić. I taką estetykę i zupełnie inne podejście kulturowe. Nie da się tego nie zauważyć, więc jestem w stanie zrozumieć, że nie wszystkim przypadnie do gustu ;-).

Za możliwość poszerzenia obszarów do przemyślenia, dziękuję Waneko.