Czy wiecie, że...zbliża się dzień dziecka? Nie będę ukrywać, ze ja dowiedziałam się dopiero dzisiaj. Czasami naprawdę nie wiem w jakim ja świecie żyję. Żyję sobie w moim maluteńkim świecie, w którym dzień mija za dniem, najczęściej świeci słońce i wszyscy są szczęśliwi. I nagle jeb. Brutalne zderzenie z rzeczywistością. Przykładem może być właśnie dzień dziecka. Nie, nie chodzi mi o to, że MUSZĘ kupić dzieciakom prezenty, obejdą się. Myślę, że są na tyle małe, że nawet nie zorientują się, że taki dzień jest, trwa, czy minął. Ale fajnie by było jakoś po świętować. No nie wiem wycieczką? Jak dla mnie plusem takich wyjątkowych dni jest to, ze motywują do działania. Siedzimy (bo musimy i chcemy ;-)) cały czas w domu. To może z okazji dnia dziecka warto ruszyć tyłek. Okazało się, że w okolicy, w której mieszkam znajdują się bardzo urokliwe miejsca, więc... spakuję dzieciaki w samochód (niestety wycieczki rowerowe jeszcze nie wchodzą w grę) i pojedziemy zwiedzać okolicę :-). Wam też proponuję żeby wymyślić coś mniej materialnego, bo i pieniędzy nie trzeba wydawać i zdrowszym się będzie ;-).

Jeśli chodzi zaś o dziecięcy zachwyt... mam dla Was wyjątkową mangę.

Czego się można z nich dowiedzieć? Poznajemy szczegółową historię głównych bohaterów, okazuje się, że to nie jest tak jak wygląda. Alladyn nie jest zwykłym chłopcem, tylko Magim, Alibaba jest..., a kajdany niewolnictwa to nie tylko te zakładane na ręce i nogi...a to dopiero początek historii.

Nie będę obiektywna ;-). Nie sądziłam, że moje serduszko jeszcze kiedyś mocniej zabije dla mangi, ale stało się. Najbardziej podoba mi się złożoność fabuły. Mamy niby paru głównych bohaterów, ale wątki, które się rozwijają tkają istną sieć. Dla sceptyków dodam, że pomimo tego, ze sieć jest misternie utkana to bez problemu można się w tym wszystkim odnaleźć.

Poniedziałek! Ahhhhh... można powrócić do...  no właśnie do czego? Każdy dzień wygląda tak samo, jedyną odmianą jest niedziela, kiedy pozwalam Klarze (Janek jeszcze nie jest zainteresowany) na cały dzień oglądania bajek.I chociaż staram się zapewniać moim dzieciakom różne atrakcje to Klara i tak najchętniej cały czas oglądałaby bajki. Nie poddaje się jednak, zdarzają się tak interesujące rzeczy, że nawet Ona rezygnuje z oglądania na rzecz zabawy ;-). Tak właśnie jest z klockami Plus Plus

Wyglądają niepozornie, prawda? Ot, takie paczuszki. Skąd można wiedzieć, że kryją się w nich prawdziwe skarby. Dzieciaki od razu wyczuły, że to coś fajnego i ciągle chciały je otworzyć, no ale byliśmy akurat podczas obiadu, więc przyjemności musiały poczekać ;-).

Zaczęliśmy oczywiście od tych większych żeby i Janek mógł coś potworzyć, a nie tylko rozrzucać drobne elementy po całym pokoju. Myślałam, że będzie jak zwykle. 15 nooo 20 minut i po zabawie, ale siedzieliśmy ponad 30 minut i muszę przyznać, że te klocki się nie nudzą. Jest tyle możliwości układania, tyle można wymyślić zabaw, że naprawdę nie można się nudzić. No, ale okey. Pobawiliśmy się, schowałam je do pudełka, odłożyłam. NIE. Janek nie skończył zabawy i był bardzo niepocieszony tym, że zabrałam klocki. Nastał kolejny dzień. Kiedy tylko się obudzili, znowu chcieli układać i układali by pewnie cały dzień gdyby nie mocno kusząca alternatywa skakania po kałużach ;-). Nastała niedziela, dzień bajek. Klara zazwyczaj nie rusza się ze swojej pufy. Nawet spacer nie jest tak pociągający kiedy wie, że może oglądać bajki. Ale...wygrały klocki! Naprawdę jestem pod wrażeniem tego, jak dzieciaki się wciągnęły i jakie fajne budowle tworzą.

Na pewno widzieliście te wszystkie memy "producenci maseczek po kwarantannie", "producenci płynu do dezynsekcji" i tak dalej i tak dalej, ale jak tak DALEJ pójdzie to krocie zarobią również składy opału. Ależ jest zimno. Siedzę w bluzie, ręce mi grabieją, myślę o jakimś kocyku. Zawsze byłam zmarzluchem, ale to już przechodzi moje wyobrażenia, przecież mamy końcówkę maja!

Żeby się trochę rozgrzać postanowiłam, dzisiaj tj. w sobotę napisać dla Was bonusowy wpis. Jestem na świeżo po przeczytaniu, więc z głowy nie uleciały mi wszystkie za i przeciw ;-)

Kiedy znaleziono ją bosą, ubraną w długą, białą suknię na dnie otwartego grobu wykopanego w lesie, dziewczyna przysypana płatkami czerwonych róż wyglądała, jakby miała zaraz się obudzić. Jednak była martwa. Blisko sto lat później historia leśnej mogiły się powtarza...

Na obrzeżach małego miasteczka zaczynają dziać się dziwne rzeczy. W krótkim czasie w niewyjaśnionych okolicznościach w lesie pojawiają się kolejne trupy. A wszystko to zbiega się z bardzo nietypową i mrożącą krew w żyłach próbą samobójczą młodziutkiej Miriam Longo. Czy jej zrozpaczona matka znajdzie w pamiętniku dziewczyny odpowiedź na pytanie, dlaczego córka targnęła się na swoje życie? I kto zrobił jej makabryczne zdjęcia?

Agnes Prim, lekarka z miejscowego szpitala psychiatrycznego, z racji wykonywanego zawodu przyzwyczajona jest do "nietypowych" zdarzeń, musi być bardzo racjonalna i twardo stąpać po ziemi. W pracy dzielnie wspiera ją stażysta Maks Fergot. Jednak czy to, co czai się w lesie, na pewno jest tylko wytworem umęczonego umysłu ich pacjentki...?

Czy macie czasami takie dni, kiedy jedyne, co macie ochotę zrobić to trzasnąć drzwiami i nie wracać? Mój wczorajszy dzień właśnie tak wyglądał. Z zasady nie mówię, że Klara, czy Janek są nieposłuszni, ponieważ moim zdaniem, nie o posłuszeństwo tu chodzi ale o wychowanie. Z zasady nie narzekam na moje dzieci. Cieszy mnie ich kreatywność i ciekawość. Z zasady nie użalam się nad sobą, ale wczoraj wszystko było przeciw mnie. Dzieciaki wymyślały najgorsze zabawy, jakie tylko mogły. Trzaskanie oszklonymi drzwiami? Jeeeeee... suuuuupeeeer. Wybieganie na ulicę bez rozglądania się? Jeszcze lepszy pomysł. A może mieszanie jedzenia z piachem, a potem... wiadomo, jedzenie go. No najlepszy pomysł na świecie. Do tego doszło jeszcze złośliwość rzeczy martwych takie jak zepsuty bojler, czy brak gazu. No są po prostu dni, które dają w kość. Co nie zmienia faktu, że nie ma się co użalać nad sobą tylko ścisnąć pośladki i kolejny dzień zacząć lepiej. Dlatego ja, zajęłam się tym, co najbardziej mnie relaksuje (oprócz spania ;-)), czytaniem. 

Dzisiaj mam dla Was historię, która porusza we mnie coś, o czym zapomniałam. Nostalgię.

Wrażenia

Zasiadając do tej mangi spodziewałam się czegoś innego. Lekkiej historii o młodzieńczej miłości. Pełnej wątpliwości, ale i mocy. Dostałam, coś, co sprawiło, że odezwały się do mnie wspomnienia. Na szczęście nie mam podobnych traumatycznych doświadczeń, jednak Kwiat, który widzieliśmy tamtego dnia, sprawił, że jakieś tam różne retrospekcje wróciły. Zaskakujące jak odległe stają się nasze wspomnienia kiedy o nich nie myślimy.

Jest jeden malutki minusik. "Tamtego" z tytułu wzięłam jako zeszłego, co sprawiło, że na początku byłam zagubiona widząc jak bardzo zmieniły się postacie w ciągu roku. Potem doszłam do wniosku, że jednak "tamtego" to trochę dalej niż myślałam. Dlatego żebyście nie popełnili mojego błędu, od razu Wam o tym piszę :-).

Ogólnie podoba mi się ta historia. Jestem ciekawa tego, jak się rozwinie i co tak naprawdę odkryją bohaterowie. Myślę, że na niektóre pytania znając odpowiedź od dawna, ale całkowicie ją w sobie zagłuszyli. 

Za możliwość pobudzenia moich wspomnień dziękuję Wydawnictwu Waneko

Nawet nie wiedziecie jak bardzo nie mogłam doczekać się poniedziałku. Nie dlatego, że to poniedziałek, tylko dlatego, że znowu mogę Wam coś przedstawić. Lubię to robić. Lubię blogować. Nie jest to tak łatwy kawałek chleba jak mi się wydawało, ale naprawdę czuję satysfakcję mogąc to robić. 

Kolejne dni kwarantanny dają się we znaki. Już nawet nie wiem, czy to poniedziałek, czy maj ;-). Nie mówiąc już o tym, który mamy dzień miesiąca. Mam kalendarz, nawet zaznaczam aktualny dzień, ale jakoś nie rejestruję tego. Po prostu jest to czynność mechaniczna. Przez to, że każdy dzień wygląda podobnie, przestało mnie interesować, który mamy konkretnie dzień. Odpowiedź jest jedna. Kolejny.

No, ale nie o tym chciałam Wam opowiedzieć. Dzisiaj mam dla Was książkę, która nie mieści się w żadnym kanonie. To nie jest tylko jakiś tam must have. Nie wyobrażam sobie żeby jej nie mieć, nie znać, czy (to najgorsze, aż mam ciarki) nie doceniać!

Czasami zastanawiam się jak to by było żyć bez internetu. Na pewno inaczej, ale jest to możliwe (kiedyś się przecież dało i jakoś nie wspominam tych czasów źle). Jednak póki jest to trzeba korzystać. Ostatnio dałam się wkręcić w pewien łańcuszek dostępny na facebooku. Nazywa się "zadaj swojemu dziecku pytanie". Na pewno większość z Wam o nim słyszała lub sama brała udział. Jednym z pytań jest "co denerwuje mamę?" Klara nawet nie musiała się zastanawiać, od razu powiedziała "nasz brudny pokój". Nie jest zwolenniczką czystości, wolę mieć swobodę i dowolność, ale kiedy nie mam jak przejść do łóżka albo póki z książkami to się frustruję. Nie mówiąc już o tych małych, wrednych... klockach, które lubią przytulać się do moich stóp... Dzieciaki mają sporo tego wszystkiego i czasami po prostu ciężko mi to ogarnąć (bo dziwnym trafem tylko mi ten bałagan przeszkadza). Dlatego szukam praktycznych rozwiązań. Kupiłam materiałowe pudła, w które po prostu wszystko wrzucam. Czasami zaszaleję i nawet to wszystko posegreguję, ale to tylko czasami. Jednak to nadal za mało. Pudeł jest za dużo, przydało by się coś jeszcze. I tak wpadłam na regał materiałowy. 

Zamówiłam. Myślałam, że przez to, co się teraz dzieje czas realizacji będzie długi, ale miło się zaskoczyłam. Zamówiłam w czwartek w nocy. Paczkę otrzymałam w poniedziałek rano, także ekspres ;-). Tak szczerze to myślałam, że będzie większa, a dostałam lekką, nie dużą paczuszkę.

Czy tylko ja mam wrażenie, że prawdziwe życie dzieje się gdzieś indziej? Kolejny tydzień kwarantanny, jest już trochę luźniej, ale na pewno to nie przypomina normalności. Do tego, co było przed kwarantanną na pewno nie wrócimy. Pytanie tylko jak odnajdziemy się w tej nowej rzeczywistości. Wydaje mi się, że wypracowałam sobie całkiem nowe wartości. Wiadomo, rodzina i zdrowie są najważniejsze, ale często łapie się na tym, że kiedy czytam, widzę lub słyszę, ze ktoś wybrał się gdzieś tam, nie ważne do baru, na zakupy, na wycieczkę, mam mieszane uczucia. Dziwnie myśleć o tym, co jeszcze nie tak dawno było normalne, a teraz jest wręcz zakazane.Dlatego często się zastanawiam, czy poprzednia normalność była moją wymarzoną, czy było tak idealnie? Wydaje mi się, że świat zwolnił. Ten pęd poszedł dalej i to, do czego przywykliśmy jest gdzieś indziej, ale jest. A my...żyjemy na pauzie.

Dzisiaj mam dla Was książkę, która jest... OBRZYDLIWA. Nie podoba mi się, jest OKROPNA,  jak ją czytam to mam odruch wymiotny, ale... moje dzieciaki ją UWIELBIAJĄ.

1001 obrzydliwych obrzydliwości

Od początku miałam mieszane uczucia, nie kręcą mnie takie klimaty, ale czego się nie robi dla własnych dzieci. Wiedziałam, że im się spodoba, ponieważ kiedy w zdaniu występuje BLE albo FUJ (a najlepiej oba na raz) to zawsze jest wiele śmiechu i radości. Oczywiście najczęściej ja wypowiadam te słowa, a Oni cieszą się z faktu, że robią jakieś obrzydliwe rzeczy. Przykładem może być zabawa slimem. Nie znam dorosłego, który lubi zabawę tym glutem, ale dzieciaki go uwielbiają. Najbardziej chyba lubią mnie z tym ganiać... no na pewno już rozumiecie moja odczucia, co do tej książki. 

Jednak 1001 obrzydliwych obrzydliwości  okazała się strzałem w dziesiątkę jeśli chodzi o zainteresowanie moich dzieci. Janek chyba jeszcze nie do końca czai o czym jest ta książka, ale podoba mu się moja reakcja, dlatego ciągle ją nosi i daje do czytania. Klara jest po prostu zachwycona. Książka podzielona jest na 6 rozdziałów. Są obrzydliwe fakty o ludzkim ciele, jedzeniu, zwierzętach, historyczne, naukowe, czy obrzydliwe rekordy świata. Jest w czym wybierać. I daję słowo, że wszystkie są naprawdę obrzydliwe. Nie wiem, co jest fajnego w takiej tematyce, ale sądząc po patronach medialnych (TVP ABC, Miastodzieci.pl, Gildia.pl i Granice.pl), coś w tym musi być, ponieważ wszystkie te media znają się na dzieciakach :-). 

Nawet ten gremlin, który pojawia się na okładce, a potem na kolejnych stronach jest zapowiedzią jakiś psot i okropności, spójrzcie tylko na ten uśmieszek.. Szkoda tylko, ze to psoty wyrządzone są na BIEDNYCH rodzicach!

Myślę, że ta książka jeszcze długo będzie mnie prześladować, ponieważ tych ciekawostek jest ponad 1000 ;-). A dodatkowo takie obrzydliwości się nie...przejadają... Dlatego targają mną bardzo sprzeczne emocje. Z jednej strony wiadomo, ciężko mi polecić tę książkę, bo wiem jakie obrzydzenie mnie ogarnia, kiedy ją czytam, ale z drugiej strony widzę jak reagują na nią moje dzieciaki i wiem, że po prostu sprawia im to wielką radość i przyjemność. Dlatego... trzeba zagryźć zęby i dać się ponieść tej glutowatej treści ;-)

Dziękuję Wydawnictwu RM za tą niewątpliwą przyjemność ;-)

Długi weekend za nami, na co teraz czekamy ;-)? Pomijając to, że większość z nas siedzi w domu i dni zlewają w jednostajną codzienność, muszę przyznać, ze byłam zaskoczona, że mamy już maj. Myślami jestem gdzieś koło świąt Wielkanocnych, które mało miały wspólnego z tym, co zwykle określa się mianem świętowania. Jak sobie radzicie ze świadomością, że końca jeszcze nie widać? Nie, nie, nie chcę tu nikogo dołować lub pogrążać, ale jeszcze trochę (albo i długo) będziemy musieli poczekać aż to wszystko się ustabilizuje. 

Podczas weekendu majowego, kiedy już skończyłam się dokształcać ;-) zabrałam się za pewną mangę. Jeśli w jednym zdaniu miałabym ją określić, użyłabym słowa niepokojąca.

Opis

Historia zaczyna się dość zwyczaje, życie w sierocińcu, gdzie dzieciaki tworzą jedną, wielką szczęśliwą rodzinę, którą opiekuje się "mama". Dni są monotonne, podzielone na spanie, jedzenie, naukę i zabawę, nic nadzwyczajnego, ale... zapomniałam dodać, że nie jest to zwykły sierociniec, w zwykłym świecie. Grace Field Hause to miejsce, w którym hoduje się dzieci do...zjedzenia. Kto chciałby zjadać biedne dzieci, zapytacie. Demony. Demony, które rządzą tym światem. Kiedy Emma, Ray i Norman dowiadują się o tym, postanawiają uciec. Jednak jakie szanse mogą mieć dzieciaki, które nie tylko nie znają świata, do którego chcą uciec, ale są po prostu dziećmi i nigdy nie musiały martwić się o jedzenie, czy miejsce do spania. No chyba, że mówimy tu o bardzo zdolnych i inteligentnych dzieciach, wtedy fabuła już nie wydaje się taka ograna.

Bohaterowie

To dzieci w wieku 1-12. Główne postacie to Emma, Ray i Norman. Najstarsi i najmądrzejsi spośród całej ferajny. To oni odkryli prawdę o sierocińcu i to oni odpowiedzialni są za organizację ucieczki. Jednak to, co najbardziej rzuca się w oczy to sposób myślenia tej trójki. Jak na tak młody wiek wykazują się niesamowitą zdolnością analitycznego myślenia. Co tu dużo ukrywać, większość dorosłych nie wpadła by na takie pomysły, nie mówiąc już o całym procesie planowania tego wszystkiego z dokładnością do najdrobniejszych szczegółów.

Wrażenia

Jak już wspomniałam na początku, jak dla mnie The Promised Neverland jest niepokojący, ale to nie oznacza, że mi się nie podobało. Połączenie dziecięcej niewinności, analitycznego myślenia, świata, w którym hoduje się ludzi jako pokarm dla demonów... muszą budzić sprzeczne emocje, ale przez to ta manga jest jeszcze bardziej wciągająca. Czy uda im się uciec? Jeśli tak to jak sobie poradzą, jeśli nie, to czy ktoś zdoła wyjaśnić, co się stało, że światem rządzą demony? 

The Promised Neverland wciąga. Z każdą przeczytaną stroną strach i napięcie narastają (tak jak to powinno być w horrorze). Dlatego nie mogę się doczekać aż poznam zakończenie tej historii..

Dla kogo?

Dzieciom zdecydowanie odradzam. Sceny są zbyt drastyczne, ale dla młodzieży (tej młodszej i starszej) będzie okey. Oczywiście dodatkowym kryterium jest lubienie takiej tematyki, bo chociaż historia jest naprawdę bardzo ciekawa, nie wszystkim może się spodobać tak makabryczny świat. Chociaż wydaje mi się, że fani mangi i anime są z nim oswojeni ;-).

Ocena

Najwyższa półka! Oczywiście taka, do której na razie nie sięgną moje dzieciaki ;-)

Za możliwość poznania tej niesamowitej historii dziękuję Wydawnictwu Waneko

Widzę, że większość się ze mną zgadza, że otwarcie przedszkoli i żłobków bez dobrego planu jest totalnie bez sensu. To jednak nie zmienia faktu, że sporo rodziców jest po prostu zmuszona skorzystać z tej opcji. Jakie będą skutki, zobaczymy. Ja na razie Klara zostawię w domu. Chociaż jak patrzę ile dzieciaków z jej grupy wraca do przedszkola to zaczynam się zastanawiać, czy jest sens ją trzymać w domu, zobaczymy.

Jak już Wam wspominałam czas kwarantanny jest dla mnie monotonny, ale i owocny. Mam co robić. Nie nudzę się. Dzisiaj nawet doszłam do wniosku, że chyba moje dzieciaki są szczęśliwe. Więc to dodaje mi dodatkowej motywacji i energii. Nie mogę też powiedzieć, że jest łatwo. Chociaż mamy zaplanowany każdy dzień, trudno jest ciągle wymyślać coś, co zainteresuje dzieciaki. Wcześniej myślałam, że po prostu czasami odpuszczam, teraz myślę, że ciągłe zajmowanie dzieci jest bez sensu. Niech się same pobawią. Okazuje się, że nie musisz wymyślać ciągle nowych rzeczy (zazwyczaj co 5 minut), czasami po prostu wystarczy dać dzieciom wolność wyboru i... same coś wymyślają. Nie będę oczywiście wspominać ile po tym jest sprzątania, ale czasami trzeba i tak ;-).

Dzięki delikatnemu rozluźnieniu harmonogramu miałam czas dla siebie. Nikogo nie zaskoczę pisząc, że wykorzystałam ten czas na czytanie, ale... tym razem postanowiłam poczytać trochę po angielsku.