Zaczynanie książek jest jak poniedziałek. Nigdy nie wiesz, co przyniesie reszta tygodnia lub, co przyniesie dalsza część historii. Dlatego dzisiaj chciałabym Wam przedstawić książkę, która zaskakująco szybko mi się skończyła.

J.K. Rowling nikomu przedstawiać nie trzeba. Czy się lubi jej twórczość, czy nie, raczej każdy wie, co napisała. Niestety nie miałam okazji czytać Harrego Pottera, ale bardzo lubię ekranizację tej serii, dlatego skusiłam się na nową książkę tej autorki.

Ikabog miał swoją premierę pod koniec tamtego roku. O książę było dość głośno, ponieważ ogłoszono konkurs na ilustracje do niej, w którym każdy mógł wziąć udział. Każdy to znaczy młodzi czytelnicy, do których książka była skierowana.

Jeśli mam być szczera, nie do końca przekonały mnie te grafiki, chociaż muszę przyznać, że było parę ciekawych. Jednak różnorodność jakościowa jest bardzo widoczna i jak dla mnie niepotrzebna.

Nauczyłam się, że zawsze warto czytać wstęp od autora. Krótkie wyjaśnienie dlaczego, po co i jak. J.K.Rowling napisała, że tak naprawdę ta historia powstała jeszcze w czasach Harrego Pottera tylko, że pisarka nie widziała potrzeby publikowania jej. Jednak 2020 i wszechobecny lockdown zmotywował ją do skończenia tej historii i pokazania światu. Uważam, że wybrała doskonały moment na publikację Ikaboga. Ludzie popadli w stagnację, nie wspominając o innych negatywnych emocjach i stanach, a nowa książka tej od Harrego Pottera sprawiła, że w osoby czytające książki wstąpiła jakaś nadzieja i oczekiwanie na coś dobrego.

Przeczytałam Ikaboga jednym tchem. Dosłownie usiadłam wygodnie w fotelu, odtworzyłam na przedmowie i nagle książka mi się skończyła. Bardzo podobała mi się kreacja postaci. Główni bohaterowie są bardzo realni i nie pozbawieni wad. Ich postepowanie też różni się szablonowych bohaterów książek dla dzieci. Odczuwają takie emocje jak strach, wstyd, złość, a nawet niepoprawność polityczną. Wszystko to sprawia, że nie można oderwać się od tej historii.

Podobało mi się również to, że J. K. Rowling nie oszczędzała głównych bohaterów. Towarzyszy im śmierć bliskich osób, osamotnienie, niesprawiedliwość, czy mierzenie się z niesprzyjającymi warunkami. Nie jest to na pewno bajkowa sceneria. Autorka zadbała aby w tej historii nie zabrakło realizmu świata pogrążonego w strachu. Dlatego występuje tu sporo brutalności, smutku, złej konieczności i innych  zjawisk związanych z takim stanem rzeczy. Chociaż jeśli już miałabym się czepiać to końcówka mogłaby być bardziej rozbudowana i mniej bajkowo-naiwna, ale to tak jak mówię, czepianie się szczegółów. 

Jestem totalnie oczarowana ta książką, ponieważ to trochę tak, jakby wziąć klasyczne baśnie braci Grimm, czy Andersena i stworzyć je na współczesną miarę. Nie chodzi mi tu oczywiście o danie dziewczynce z zapałkami smartfona, czy nagranie filmiku na tiktoka z gadającym kotem w butach, ale  o pokazanie klasycznej historii o dobru i złu w świecie przystosowanym do tego, co znają współczesne dzieci. Ciężko mi to inaczej opisać. Na pewno jeśli zasiedlibyście do lektury Ikaboga zrozumielibyście o co mi chodzi ;-).

Książkę wypatrzyłam w fantastycznych nowościach Taniej Książki.