Podsumowanie trylogii Bramy ze Złota

Witajcie Kochani! Nowy rok, nowa ja... a nie, zaraz, to dopiero za miesiąc ;-). Nie jestem fanką czekania na odpowiednią okazję, która ma pomóc w nowych postanowieniach. Jak coś zmieniać to od razu, a nie czekać na dodatkową motywację ;-). Dlatego postanowiłam posłuchać mądrzejszych ode mnie (i starszych ;-)) i wprowadzić zmiany na blogu. Nie bójcie się, nic strasznego i diametralnego się nie stanie. Po prostu podzielę moje poniedziałkowe posty na dwa. Dlatego od dzisiaj będą pojawiały się dwa wpisy zamiast jednego :-)!. Dzisiejszy jest trochę przejściowy, bo wiadomo, od czegoś trzeba zacząć. Jak już się naczytacie o książkach dla dorosłych, w środę albo w czwartek (nie mogę się zdecydować ;-)) pojawi się post o książkach dla dzieci. Oczywiście nie tylko, bo nie byłabym sobą, gdybym nie wcięła trochę moich jakże mądrych i niesamowicie błyskotliwych przemyśleń ;-). A więc... zaczynajmy.

 Bramy ze Złota

Trzy opasłe tomiska. Zacznę od końca, bo moją opinię o poprzednich częściach już znacie :-).W ostatnim tomie autor się rozkręcił. Spektakularne bitwy, zwroty akcji, ciekawi bohaterowie. Popłynęłam. Czytałam kiedy mogłam z myślą "jeszcze jedna strona, tylko skończę wątek" I nagle co? skończyło się! W pewnym momencie po prostu historia się skończyła! No jak tak można?! Historia, którą napisał Michał Gołkowski jest niesamowita, porywająca i bardzo rzeczywista, jak na fantastykę. Okazało się jednak, że autor nie wszystko wymyślił sam. Wiele wątków i postaci z książki jest autentycznych. Inne są inspirowane prawdziwymi bohaterami, czy miejscami. Kiedy dowiedziałam się o tym (Gołkowski sam wszystko wyjaśnia w posłowiu)... nie wiem, czy trochę się zawiodłam, czy mi tym zaimponował. Sztuka interpretacji wydarzeń historycznych to nie lada wyzwanie, a jeszcze umiejętne ich dopasowanie do fabuły książki fantastycznej. Brawo Panie Gołkowski. Ale... jest jedna rzecz, która mi się nie podobała. W zasadzie nie rzecz, a zdanie. Ostatnie zdanie w epilogu. Tak, tak czepiam się, przecież całość była niesamowita i porywająca, ale to ostatnie zdanie sprawiła, ze wkrada się spory relatywizm, ale o tym mam nadzieję kiedyś podyskutować z samym autorem ;-).

Co mogę finalnie powiedzieć o trylogii Bramy ze Złota ? Wow.

Po pierwsze postacie. Już od pierwszego tomu czytelnik dostaje coś innego. Świat, który wydaje się znajomy, ale uciekający przed zdefiniowaniem. Postacie, które nawet nie wychodzą, ale wyrywają się z szablonów. Zahred. Bóg człowiek, człowiek boski?  Mira - wojownicza księżniczka <3. Drus - człowiek oddany religii, którą stworzył i zbudował na jednym, dziwnym trupie... Mam mówić dalej? Bo to dopiero początek ;-). Nie będę opisywać tutaj wszystkich postaci, bo nie dość, że jest ich za dużo to jeszcze nie chcę uproszczać wszystkiego, co tam się dzieje.

Po drugie miejsca. Tak jak mówiłam, trochę zawiodłam się faktem, że autor tego wszystkiego nie wymyślił, ale kiedy dowiedziałam się, że Świątynia na Bagnach istnieje naprawdę to... już wiem, gdzie chcę pojechać na wakacje ;-). Dla złośliwców - może Was zaskoczę, ale od razu wiedziałam, że Gołkowski nie wymyślił Konstantynopola ;-).

Po trzecie równowaga. Bardzo podobało mi się to jak autor utrzymywał równowagę między różnymi religiami. Nie znajdziemy w tej książce odpowiedzi na pytanie, który Bóg istnieje. Gołkowski w umiejętny sposób pokazuje, że ktoś tam na Nas zerka, ale nie da się tego określić ani w jednostkach miary (jeden, dwa), ani w innych realnych ramach.

Po czwarte. Spektakularność. O ile w pierwszym tomie czekałam od razu na jakieś bitwy, dostałam... jedną... potem już nie miałam czasu żeby czekać ;-). Tam co chwile się coś działo, a kolejne rozdziały pojawiały się i znikały z szybkością światła (tak szybko się to czytało).

Po piąte. Jak On to zrobił, że połączył to wszystko w jedno. No jak? Przecież to się nie trzyma kupy! A jednak. Historia jest tak płynnie opowiedziana, fabuła jest tak dobrze przemyślana, że ja ją biorę za pewnik. To nie kolejna opowieść fantasy. To kawał dobrej historii!

Strasznie mi szkoda, że moja przygoda z Zahredem się skończyła. Pocieszam się faktem, że muszę nadrobić Bogów Pustyni i Spiżowy Gniew. Czyli książki, które opowiadają wcześniejszą historię Zahreda. Ale... to już nie będzie to samo...

Jeśli miałabym wrócić do mojej pierwotnej wersji ocen. To Trylogia Bramy ze Złota Michała Gołkowskiego znajduje u mnie miejsce na najwyższej półce (dosłownie zresztą też ;-))