Słyszę twój głos (Wydawnictwo Waneko)

Ulżyło mi wiedząc, że nie tylko ja mam takie odczucia odnośnie własnego towarzystwa. Dzięki Wam poczułam, że wcale nie odstaję od reszty, dziękuję. Czasami właśnie poczucie się częścią wspólnoty jest ważniejsze niż racjonalne rozłożenie tematu. Tak moi drodzy zdecydowanie wolimy własne towarzystwo ;-).

Wakacje, czy wiecie, że już minęła połowa lipca! Zaraz będzie sierpień potem wrzesień (taaaak, wiem, ze znacie kolejność miesięcy ;-)), ale chcę Wam (i trochę sobie, bo ciężko mi w to uwierzyć) uświadomić, że czas biegnie nieubłaganie. Wczoraj miałam okazję wybrać się nad pobliskie jezioro. Dzieciaki miały mnóstwo frajdy. Jednak mi przypomniała się podobna wyprawa z przed roku. Całkiem inne dzieci. Niby to dzień, miesiąc, rok, ale nawet się nie spostrzegłam, że tak bardzo się zmieniły. Jestem z nimi codziennie i po prostu nie zwracam na to uwagi. No chyba, że tak jak wczoraj, dopadła mnie jakaś nostalgia i refleksja.

Dlatego dzisiaj chciałabym Wam zaprezentować najlepszą mangę jaką miałam okazję czytać (żebyście nie stracili okazji do poznania jej ;-)).

Wiem, że zdążyliście mnie już poznać na tyle żeby wiedzieć, że często się czymś zachwycam. Między innymi po to powstał ten blog, aby opowiadać Wam o skarbach ;-). 

O ile jestem w stanie zrozumieć, że nie wszystkich Was kręci manga (nie musi), tak sama historia jest naprawdę fenomenalna i bardzo intrygująca.

Wyobraźnie sobie, że chodzicie do liceum, ale takiego współczesnego, nie tego z "naszych" czasów ;-). Każdy posiada telefon komórkowy, który ułatwia kontakt ze światem. A co z osobami, które nie mają takiego telefonu? Automatycznie są wykluczane ze społeczności. Aihara Ryou jest właśnie w takiej sytuacji. Nie pozostaje jej nic innego, jak wymyślić swój wymarzony telefon. Jak wielkie jest jej zaskoczenie, kiedy telefon zaczyna dzwonić a po drogiej stronie "słuchawki" słyszy męski (no tak w zasadzie to chłopięcy) głos.

Zastanawialiście się kiedyś jak to jest (lub będzie) przekazywać swoje myśli innej osobie. W formie rozmowy lub monologu, ale zawsze te prawdziwe, niczym nie skrępowane myśli. A może zastanawialiście się kiedyś jakie wewnętrzne dyskusje prowadzi osoba niema? Słyszę twój głos to właśnie jedna z takich historii, które pozwolą rozjaśnić te tematy i zastanowić się nad potrzebą komunikacji.

Niesamowite!

Niesamowite jest to, że tematyka telefonu w głowie jest dość znana i powszechna. Myślę nawet, że to kwestia czasu, kiedy po prostu będą wczepiać nam chipy, które komórkę zastąpią. Jednak Słyszę twój głos to historia o wielkiej samotności i potrzebie kontaktu z kimkolwiek. To historia, które porusza głębokie struny naszej moralności.

Zaskakujące!

Zaskakujące jest to, w jak subtelny sposób Otsuichi (autor tekstu), potrafi poruszyć bardzo ulotne tematy. Samotność jest wystarczająco refleksyjna, aby stać się głównym wątkiem historii. Jednak Otsuichi dodaje parę, delikatnych i drgających kawałeczków czegoś jeszcze - fantastyki i zakrzywionej perspektywy czasu. Okazuje się, że aby stworzyć tak niesamowitą historię, nie wszystko musi być chronologicznym splotem wydarzeń.

Urok.

Nie było by mangi bez odpowiedniej oprawy graficznej. Za ilustracje w Słyszę twój głos odpowiedzialny jest Hiro Kiyohara, który dodał trochę fantastycznej realności do tej historii. O rysunkach samych postaci nie będę się rozpisywać, są okey. Bardzo przyjemne dla oka. Chciałabym opowiedzieć Wam o uroku, który dodaje samo tło. Dzięki Słyszę twój głos uświadomiłam sobie jak ważne jest otoczenie. Jak wiele dodaje do fabuły i jak mocno wpływa na jej rozwój. Przy mangach sama fabuła to nie wszystko, rysunek musi opisać to, czego dialog nie dopowiedział, a w Słyszę twój głos tak właśnie jest

Pełen zachwyt!

Naprawdę starałam się Wam to streścić najlepiej jak potrafiłam, ale nawet w połowie nie oddałam tego wszystkiego, co dzieje się na stronach tej historii. Jestem zachwycona i zauroczona, chociaż nigdy nie przepadałam za tak krótką formą fabularną. 

Za tą niezwykłą podróż w krainę własnych refleksji dziękuję Wydawnictwu Waneko